شکاف‌های انسانی!

آدمایی که حتی برای یکبار توی شکنجه‌گر بودن برای کسی شک نکردن، ترسناکن!

همونایی که از خود متشکرن و طرح من برچسب صد آفرین دارم‌و هنوز با خودشون حمل میکنن.

اینا رو نمیشه آدم کرد، نمی‌خوان هم که آدم بشن، اصلا از اینا رفتار آدمیزادی هم در نمیاد.

تهش یه راهه، رها کردن، گذر کردن و نادیده گرفتن.

مگه میشه به گاوی که جز رنگ قرمز رنگی رو نمی‌بینه، فهموند رنگ پوست کمرش چجوریه؟!

نه دیگه.

یا به قاطری که مسیر رفتش‌و حفظ کرده، دیگه مگه میشه مسیر برگشت‌ از همون راه‌و از ذهنش برد!

دِ نه دیگه، مگه اینکه یکی سوارش باشه.

ما که نمی‌تونیم تا ابد سوار اینا باشیم و به زور حالیشون کنیم، انقد بد نباشن، میتونیم؟