از مظاهر تمدن در هر عصری می توان بارزه ای را به عنوان نماد و سمبلِ آن عصر شناخت و یا معرفی کرد. از قبل از قرون وسطا تا رنسانس و دوران معاصر، حوادث و رویدادهای شگرفی به واقع روی داده است که سنگ بنای پیشرفت و زایشِ اندیشه های نو در قرون بعدی شده است.
از دوران رنسانس که حیات و مماتِ انسانیت رنگ و بوی تازه ای به خودش گرفت و در تمام ابعاد، چه هنر، چه مذهب، چه نحوۀ تفکر و اندیشه و حتی نوع نگاه انسان به خود، دچار بر هم کنش شد و شاید بتوان گفت جمعِ اضداد در آن دورانِ نو و زاینده شکل گرفت، تا قرنِ معاصر که تفکرِ نوعِ بشر در هیچ محدوده، رنگ، مذهب و گروه خاصی جای نمی گیرد، انسان و انسانیت در مسیرِ کمال، همواره با چالشهای گوناگونی رو به رو بوده است و این چالشهای برتر و متعالی، تا زمانِ حیاتِ انسان همچنان به قوت خود باقی خواهند بود و هر چه بیشتر قدم به سوی ناشناخته ها و آیندۀ مبهمِ این جهان می گذاریم چالشهای ما شکلِ جدیدتری ، متناسب با بسترِ فرهنگی ، اجتماعی، علمی و هنریِ عصر جاری به خود می گیرد که صد البته یکی از این چالشهای مدام و همیشگی، دغدغۀ داشتن جسمی سالم و نیرومند بوده و هست.
در یک جامعۀ به بلوغ رسیده و رشد یافته( البته با فرضِ ماندن در دایرۀ احتمالات) انسان ها ناگزیر به کسب دستاوردهای شخصی در تمام ابعاد، بالاخص موضوع موردِ بحثِ ما یعنی ورزش و پیاده روی هستند و این مهم به واقعیت تبدیل نمی شود مگر در صورت داشتنِ جسمی سالم و سرشار از انرژیِ خالص و مثبت و این انرژیِ مثبت به دست نخواهد آمد مگر با فعالیت و تحرک.
این تحرک و وجدِ درونی، لاجرم ما را به سمتِ آرامش و قوای ذهنی و جسمیِ برتر هدایت خواهد کرد، حتی با روزی 15 دقیقه پیاده روی.
مصطفی باقری
