بار ذهنی
روی دوش خیلی از ماها هستش
در طی روز داریم بارهای ذهنی زیادی رو حمل میکنیم :
یه مشت احساسات دفن شده
یه مشت احساسات فراموش شده ،تحویل نگرفته شده
تو وجو مودمون هست و
در طی روز داریم با خودمون حملش میکنیم
احساساتی مثل :
ترس ، نگرانی ، کینه ، نفرت ، عصبانت
مثل دلخوری مثل
احساس عجله ، احساس ناامیدی، احساس ناتوانی احساس بی ارزشی
احساس عدم خودباوری و هزار جور احساس دیگه ...
احساس نامناسب نسبت به پدر مو مادرمون
احساس نامناسب نسبت به خواهر و برادرمون
احساس نامناسب نسبت به جایی که هستیم
کشورمون شهرمون منطقه مون محله مون ..
احساس نامناسب نسبت به شغلمون
نسبت به درآمدمون
صبح تا شب داریم این بار ذهنی رو با خودمون حمل میکنیم
یعنی مود کلی ما اونه
درسته یسری باورای درست شاید تو زمینه های مختلف داشته باشیم که داریم
مهارت های جدید یاد میگیریم
کارای جدید یاد میگیریم
موفقیت هایی رو شاید به ظاهر به دست بیاریم
اما مود کلی مون اون بار ذهنی هست که روی دوش مونه
مود کلی مثل این می مونه که
شما داری مسیری مثل اتوبان
هرروز داری راه میری
حالا این وسط
یه گریزی به کوچه پس کوچه ها میزنی
یه کوچه ای به نام شادی
یه کوچه ای به نام لذت
یه کوچه ای به نام آرامش
میری چهار تا کار انجام میدی
یه مدیتیشنی میکنی
۴ تا جک میخونی
۴ تا لبخند میزنی
شاد میشی
اما دوباره برمیگردی به همون اتوبان و به مسیر خودت ادامه میدی !
حواسمون باید به این احساسات دفن شده درونی مون باشه
حالت طبیعی انسان
آروم بودنه
حالت طبیعی انسان
شاد بودنه ، خندیدنه ، رها بودنه
آره من چرت نمیگم میتونی تا آخر این پست همراه من باشی
و ما به خودمون یسری وزنه وصل کردیم
و خودمون رو کشیدیم ته این دریای زندگی
این بارهای احساسی که روی وجودمون هستش
ما رو کشیده به دریا
بستگی به شدت احساسات و مقدار احساسات
توی عمقی از دریا قرار گرفتیم
دریای زندگی
و فشار روی مونه
هرچقدر کع این وزنه هایی که به خودمون وصل کردیم سنگین تر باشه
ما به عمق بیشتری از دریا نفوذ میکنیم
و طبیعتا هرچقدر به عمق بیشتری بریم
فشار بیشتری از زندگی رو به خودمون به دوش میکشیم و تحمل میکنیم ..
همون بارهای احساسی که روی دوش مونه و مانع از آرامش و......
به درون ما میشه
و وقتی ما خودمون رو از این احساسات دونه دونه رها کنیم
دیگه نیازی نیست برای آرام بودن و آرامش داشتن زور بزنیم
نیازی نیست برای شاد بودن زور بزنیم ، تقلا کنیم
یسری انسان هایی هستند که بازم تا حدودی روی خودشون کار میکنن
اون مود کلی و دارن
در کنارش یکم سعی میکنن حالا شاد باشن اونم خوبه ولی ماندگار نیست
بزار یه مثال بزنم:
مثلا حالت طبیعی چوب پنبه این هست که رو آب بمونه اما اگه بیایم بهش وزنه وصل کنیم
چوپ پنبه میره پایین حالا اگه
وزنه هارو دونه دونه از چوپ پنبه جدا کنیم چی میشه؟
هی چوپ پنبه میاد روی سطح آب و سبک تر میشه هی رها تر میشه
تا جایی که با جریان دریا همسو میشه و حرکت میکنه
بیا خودمون رو از این همه بار های ذهنی که روی دوشمونه رها کنیم
هر روز روی یسری از احساساتمون کار کنیم
براش وقت بزاریم..
اگه به دنبال آرامش حقیقی هستیم
نه تحمل کردن!
وقتی ما از این بارهای احساسی درونمون رها شیم
میفهمیم خود به خود حالمون خوبه خود خوشحالیم
و میشیم شبیه مغناطیس
هر چیزی که بخوایم رو میتونیم به سمت خودمون بکشیم پول میخایم روابط خوب و...و..
بیا رو خودمون کار کنیم
دنبال این چیزارکه مثلا لاغری تو دوماه ،
جذب عشق در دوروز نباشیم
و هر روز و هر روز تکرارش کنیم
چون خود شناسی مسیری نیست که انتها داشته باشه
شاید ابتدای کار حس غرور بهت دست بده
و رهاش کنی
ولی نتیجه این هست که با مخ میخوریم زمین
واسه همین یسری افراد ناکام میمونن...
زندگی خیلی عمیق تر
بزرگ تر
لذت بخش تر هس
تموم چیزیه که ما دنبالشیم
خیلیا بزرگ ترین خواسته شون
بزرگ ترین لذتشون اینه که
فلان پسر یا فلان دختر
یه نگاه بهشون کنه
چقد به خودت نگاه کردی؟
چقدر کنار خودت بودی؟
چقد با خودت رفیق بودی؟
چقدر انتظار کشیدی که بری جلو آینه و دوباره خودت و ببینی
با خودت روبه رو شدی؟
هم با خودمم هم با شمایی که تا به اینجا این پست رو خوندید
دلیل بسیاری از اتفاقات:
عزت نفس
و
اعتماد به نفس
رستا این و باید ریشه ای حل کنی
باید روش کار کنی و زمان بزاری
و ارزشش از هر چیزی بیشتره رستا
این و یادت نره !
خیلیامون فقط و همش دنبال
مُسَکّنیم
این درد ها ریشه دارن
باید اول ریشه رو حل کنیم تا به هیچ درد
دیگه ای دچار نشیم
همش روی درد امون سر پوش میزاریم
که دیده نشه
مثل خونه کثیفی که آشغال رو بیای بریزی زیر مبل
ولی آشغالا هنوز هستن توی وجودت
فقط یه چی میزاری روش که دیده نشه
بعضیامون انقد سطح دید مون نسبت به زندگی کوچیکه
که فقط جلو پامون رو نگاه میکنیم :
همین ماه ، اجاره همین ماه ،هفته
بعدش چی ؟
بعدش میخوای چیکار کنی ؟
میخوای تا اخر زندگیت در گیر اینا باشی ؟!
تاکی ترس ؟
تا کی قراره بترسیم تا کی قراره احساس نا امنی کنیم ؟
تا کی قراره احساس بی ارزشی کنیم ؟
اینا ریشه دارن
خیلی از این احساسات مربوط میشه به
کودکی ما
و باید باهاشون رو به رو بشیم و رفعشون کنیم
در وجود مون
قدم به قدم ، پله به پله
هر چیزی که تو بخوای تو این مسیر هست
جریان رود و در نظر بگیر که داره میره
حالت طبیعی زندگی هم جاری بودن در زندگیه
زندگی و مثل یک قایق در نظر بگیر
ما اومدیم روی این قایق زندگی بشینیم
از مناظر لذت ببیریم سوت بزنیم کیف کنیم تفریح مون و کنیم و برسیم به مقصد
و شعر مورد علاقه م:
باید پارو نزد وا داد
باید دل رو به دریا داد
خودش میبردت هرجا دلش خواست
به هرجا برد بدون ساحل همون جا است
اما
خیلی از ماها خودمون و از قایق زندگی پرت کردیم توی رود خونه زندگی
داریم برخلاف جهت رود دست و پا میزنیم
خیلیامون توی زندگی خسته ایم
خیلیامون توی زندگی دیگه رمقی نداریم
برای اینه که تموم بار زندگی و رو دوش خودمون گذاشتیم
روی دوش خودمون داریم حمل اش میکنیم
فرض کنید ینفر تو قطاره و میخواد به مقصدی برسه
این آدم تو قطاری که داره حرکت میکنه
چمدونش و گذاشته رو سرش
اگه آدمی رو این شکل ببینید چیمیگی
میگی؟
نمیدونه ، شاید دیوونه است
خب چمدون و بزار تو قطار !
همون قطاری که داره تورو داره بین مبدا و مقصد حرکت میده
بار ترو هم به دوس میکشه ...
بار های زندگی مون ، بار های ذهنی مون و بشناسیم
روز به روز روشون کار کنیم
و ازشون عبور کنیم
بیا با خودمون صادق باشیم
با خودمون رفیق باشیم
باید در کنار خودمون باشیم
و باید با خودمپن باشیم
و روز به روز زندگی قشنگ تر میشه
روز به روز زندگی رویایی تر میشه
و روز به روز زندگی فوق العاده تر میشه
بیا یاد بگیریم تمرین کنیم
تا بتونیم از احساسات منفی دونه دونه رها شیم .
هر روزتون پر از اتفاق قشنگتر✨
