رو مبل ولو شدم .مبل دوست داشتنیمون توی پذیرایی .مبل ال شکلی که سال هاست کنار ماست .وقت های که ناراحت بودیم و وقت های که خوشحال بودیم .این مبل الان خیلی وقته اینجاست.
به رو به رو نگاه میکنم و نفس عمیق میکشم .پاهام رو جمع میکنم به سمت خودم و سعی میکنم خودمو رو بغل کنم .توی ذهنم صداها پخش میشه ...فکر کنم ...چی میشد اگه ...داستان چجوری پیش میرفت اگه ...من کی هستم ..دارم چیکار میکنم ...درسته...غلطه ....
گاهی اوقات بالاخره حس میکنم همه چیز خوبه و من دیگه خوب شدم .دیگه احساس های مزخرف گذشته رو ندارم .تموم شد دوره ناراحتی .حتی این بار که بعد از مدت ها رفتم پیش روانشناس احساس کردم هیچ نیازی بهش نیست و من خوبم .خوبم .اما الان از خودم میپرسم خوبم؟
