شرح حال یک عدد سید مهدار بنی هاشمی+معرفی سریال و کتاب

بسم الله الرحمن الرحیم. چه عجب نشستم پای نوشتن؟ چند روزی ست خواب آدمیزادی اردیبهشتی که کم از خواب خرسی ندارد مرا فرا گرفته است. حال و حوصله ندارم. این هوا هم جان می دهد برای دور زدن و عیش و نوش. ولی خب کجاست آن یار جانی؟ آن دوست پایه ی باب؟ کجاست حال عیاری و گعده و گشت و گذار؟

دیشب می خواستم از جایی به خانه برگردم و برخلاف همیشه که اسنپ میگیرم دلم خواست خودم را آویزان کسی کنم و با یکی از دوستان برگردم. یکی قبول زحمت کرد و نیمه های راه باران شروع شد و من هم که لخت و پتی بودم و بی خبر از پیش بینی هوا و احتمال بارندگی شدتی قدرتی مرگکی و بادهای وحشی خارجکی جای مترو پیاده شدم. البته پیاده شدن فعلی اختیاری ست. اما در این موقعیت حساس و مخالف آسایش و امنیت، بیشتر رانده شدم تا پیاده شوم.

خلاصه زیر باران آمدم و تا به خانه رسیدم باران بند آمد. البته یک اشتباه دیگر هم کردم که رفیقم ساعتی بس خوشگل داشت و ساعتش چشم ما را گرفت و تعارف فراوان هم کرد که قابل ندارد و این حرف ها. من هم که اصلا تعارف ندارم ساعتش را نگاهی انداخته و برگرداندنم. چه بسا که ازین ساعت های دیجیتال بود و گفت دفعه بعد که هم را دیدیم کابل شارژش را هم میاورم برایت اما من که آدم کلاسیکی هستم ادای انسان های وارسته و فهیم و نجیب و ضد-مدرنیته را درآوردم . ولی الان که فکر میکنم می بینم خیلی خوشگل بود ساعتش و از فرنگ خریده بود و اصلا یک وضعی. نجابت تا کجا؟

شانس ماست دیگر. البته خدا را شکر. قرار بود ما همچین بارانی را تجربه کنیم و مدام زبانمان به شکایت باز نباشد که چرا باران نمی آید؟ این بار دیگر حضرت باران شاهد داشت و خودم با گوشت و پوست و پیشانی و سر و گردن حسش کرده بودم.

اگر بخواهم باز هم شرح حال و خبری بدهم، خبر اینکه امتحانات دوستان ویرگولی در جریان و رو به وقوع است و ویرگول را غم ژرفی فرا گرفته و اینکه من هم که برای مدتی جوگیر شده بودم و هر روز داستان می نوشتم دست و دلم به نوشتن نمی رود. و ترجیح می دهم هیچ کار نکنم و گل های قالی را بشمارم.

این چند وقت هم سریال Mare of Easttown را نگاه کردم که رزِ فیلم تایتانیک-کیت وینسلت- تویش بازی میکرد و سریال خوبی بود. فیلم نامه پر کشش بود و بازی ها هم خوب بود. اصلا هم آدم واردی نیستم در معرفی فیلم می آیم معرفی کنم کل داستان را لو میدهم. :)) ولی خب ژانرش جنایی-پلیسی بود. یکم طنز هم داشت. دوستش داشتم.

دیگر چه دیدم؟ سریال “The Night of “ را هم دیدم که "پیمان معادی" تویش بازی میکرد. این دو تا سریال مینی سریال بودند و شش هفت قسمت بیشتر نبودند. ولی خب نایت آو همچین مالی نبود و من زیاد نپسندیدمش. البته یک شخصیت جالب داشت که خیلی خواستمش. یکی بود که نقش وکیلی را بازی می کرد که پایش دچار اگزما شده بود و همه ش در حال خاراندن پایش بود یا به دکتر می رفت و دارو می گرفت برای پایش. بانمک بود مردک و خوشمان آمد از بازی اش در این فیلم.

حالا هم که سریال فارگو را شروع کرده ام که اولش می گوید بر اساس واقعیت است اما یک طورهایی طنز سورئال جنایی به نظر می آید.

برای مطالعه هم که دارم کتاب "ناتور دشت" یا "ناطور دشت"-هر کسی یک جور نوشته- را میخوانم که شاهکار است. یعنی عاشق جی.دی سلینجرم. هم در شخصیت پردازی، هم در دیالوگ نویسی، هم همه چیز حرف ندارد.

البته یک مجموعه داستان کوتاه هم ازش دارم که ده ها بار خوانده امش. نامش چیست؟ اسمش " دلتنگی های نقاش خیابان چهل و هشتم" است. اگر اهل داستان کوتاهید. یک کارگاه آموزشی ست هر کدام از داستان هایش. هر چه تعریف کنم ازش کم گفته ام. من که خیلی دوستش داشتم.

و از دیگر کتاب هایی که پیشنهاد می کنم بخوانید :

1- رمان یک عاشقانه سریع و آتشین نوشته ی سید مهدار بنی هاشمی ، که از طریق لینک زیر می تونید بخونید.

https://virgool.io/@mahdarname/list/ko3zhs2uwrdk

2-رمان "پدر عشق بسوزد" که بر خلاف اسمش یک رمان طنز جذاب و آموزنده است. اثری از سید مهدار بنی هاشمی که اون رو هم می تونید از طریق لینک زیر بخونید.

https://virgool.io/@mahdarname/list/qklz1imefigu

و همچنین داستان های کوتاه زیر :