در بخش اول و دوم درباره «چگونه طراحی کنیم؟» و «چه چیزی طراحی کنیم؟» صحبت کردیم و حالا در بخش سوم می‌خوایم ببینیم که شما چطوری می‌تونین کارتون رو عرضه کنین.
پروژه‌های شخصی یک قدرت ماورایی دارن، اون‌ها می‌تونن پای شما رو به دنیایی که می‌خواین واردش بشین (مثلاً تصویرسازی) باز کنن و می‌تونن فرصت‌های خوب و زیادی براتون پیش بیارن. مثلاً ممکنه شما یک پروژه برای خودتون تعریف کنین و انجام بدین و درجاهای مختلف دیده بشه و کارفرماها و یا شرکت‌های مختلف به شما پیشنهاد‌هایی بدن.
کارهاتون رو برای مسابقات و فراخوان‌ها بفرستین. این راه خیلی خوبی برای رشد سریع‌تر در حرفه تصویرسازیه. این کار هم به شما انگیزه میده که بهترین خودتون رو تو کار به نمایش بگذارین و هم اینکه شما می‌تونین بازخوردهای افرادی که در این حوزه هستن رو نسبت به کارتون بفهمین. اگر خوش‌شانس باشین ممکنه مربیان آینده خودتون رو از طریق این فرصت پیدا کنین. علاوه بر این‌ها حتی اگر تصویر شما منتخب هم نشه شما تجربیات زیاد و ارزشمندی رو توی انجام کار به دست میارین.
شما می‌تونین تو مسابقه Adobe Design که به‌صورت سالانه در حوزه‌های مختلف برگزار می‌شه شرکت کنین. خوبی این مسابقه اینه که به همه کارها بازخورد میدن و اگر برنده هم بشین به کنفرانس Adobe MAX در آمریکا دعوت می‌شین. (یک سایت ایرانی هست به اسم فراخوان که می‌تونین فراخوان‌های مختلف رو اونجا پیگیر باشین).
شاید به این فکر کنین که من هنوز حرفه‌ای نیستم؛ اما باید بگم که این‌جور افکار باعث می‌شه که ما شانسمون رو امتحان نکنیم و فرصت‌ها رو از دست بدیم. این مسابقات حداقل می‌تونن به کسب تجربه و پیشرفت کار شما کمک کنن.
نمایش دادن کارهاتون در اینستاگرام، دریبل و توییتر و... شانستون رو برای دیده شدن و همکاری با شرکت‌های بزرگ افزایش میده؛ و فرصتی برای ارتباط با مخاطبانتون رو ایجاد می‌کنه.
برای بهتر به نمایش گذاشتن کارهاتون می‌تونین از نکته‌های زیر استفاده کنین:
وقتی از مراحل و پشت‌صحنه کارتون عکس می‌گذارین مردم بیشتر با کارتون درگیر می‌شن و براشون از خود کار هم حتی هیجان‌انگیزتر می‌شه. فقط باید حواستون باشه که عکساتون کیفیت لازم رو داشته باشه. چون اگر بی‌کیفیت باشه، هم کارتون رو نازیبا می‌کنه هم اینکه نشون میده که شما توجه لازم رو به کارتون ندارین.
بعضی‌ها فکر می‌کنن که استفاده از هشتگ زیاد مؤثر نیست اما واقعاً این درست نیست چون وقتی درست استفاده شه، می‌تونه آدم‌های زیادی رو به کارتون جذب کنه.
بهترین تعداد هشتگ 9 تا 12 تاست (البته حرف‌وحدیث رو این قضیه زیاده). می‌تونین استراتژی‌هایی برای انتخاب هشتگ هاتون داشته باشین و متناسب با محتوای پست، اون‌ها رو انتخاب کنین. هشتگ‌هایی که میلیون‌ها بار استفاده شدن مثل #illustration و #art تعدادی لایک براتون میاره اما فالوور نه. به‌جای این‌ها، از هشتگ‌هایی که مخاطب‌های خاصی رو هدف قرار میده، استفاده کنین.
خیلی‌ها فکر می‌کنن که نوشتن کپشن زیاد مهم نیست و این تصاویر هستن که نقش مهمی رو اجرا می‌کنن؛ اما اضافه کردن کپشن به تصویر شما، محتوا و عمق میده. این دو (کپشن و عکس) کنار هم می‌تونن داستان‌های جالبی رو به نمایش بگذارن. مثلاً وقتی دارین برای کارتون یک پالت یا نمونه رنگی انتخاب می‌کنین به‌جای گذاشتن ایموجی تو کپشن می‌تونین از روش انتخاب اون رنگ‌ها صحبت کنین.
وارد شدن به این گروه‌ها چیزهای جدیدی به شما یاد میده. شما شاید همه کتاب‌ها رو بخونین و همه ویدیوها رو ببینین و همه پادکست‌ها رو گوش بدین، ولی یادگیری از آدم‌های دیگه خیلی مفید تره. چون افراد با سابقه‌های مختلفی هستن و چیزی که در گروه‌های آنلاین میگن شاید متفاوت از چیزی باشه که معمولاً در خبرها می‌بینین؛ و بهترین بخش حضور در گروه‌ها تبادل ایده‌ها و ارتباط گرفتن با آدم‌های هم‌صنف شماست. شما از دیگران یاد می‌گیرین و دیگران هم از شما یاد می‌گیرن.
در آخر باید بگم که شروع تصویرسازی خیلی می‌تونه سخت باشه و خیلی چیزها رو باید یاد بگیرین و بخونین اما هیچ‌کس یک‌شبه تصویرساز نشده و باید تلاش و زمان زیادی صرف کنین.
