دیروز راس ساعت 12 خوابگاه رو باید تخلیه میکردم . کاروان پاکستانی ها به قم اومدن و کل خوابگاه رو رزرو کرده بودن . شب قبل تا حدود 3 نیمه شب بیدار بودم و در حیاط خوابگاه فکر میکردم ... برای هر جا فکر میکردم . فکر اینکه آخرش چی میشه .. من عجولم یا زیاد نگرانم واسه زندگیم . حدود ساعت 10صبح بیدار شدم وسایلم رو جمع کردم و به خونه ی همیشگی اولم رفتم (حرم ) تاشب رو حرم بودم . کاروان های عراقی موکب دارن اتفاقا امروز صبح هم یکی از اونها در حرم بود . چیزی شبیه به آش بود اما زرد بود ولی خوشمزه بود .دیشب روی سکو های کنار صحن نشسته بودم که یک آقایی که قدرت تکلم خوبی هم نداشت نشست جلوی من و به سختی گفت ببخشید . گفتم چرا ؟ گفت پشتم به شماست . با نهایت خوشرویی گفتم .. خواهش میکنم . داشت اشکم در میومد . خیلی وقت بود آدمی به این با شعوری توی این شهر ندیده بودم و توی این شهر کوچیک و بزرگ بهت تنه بزنن نباید منتظر باشی ازت عذرخواهی کنه . ولی وقتی دیشب دیدم مردی بزرگتر از خودم اینطوری از کوچکتر از خودش معذرت خواهی میکنه عجیب به دلم نشست . نه اینکه دوست داشته باشم این کار رو و یا من آدم خود بزرگ بینی باشم . حس خوبی داشت که میفهمیدم در جامعه انسان هایی هم هستند که رعایت این اصول براشون مهمه . اون رفت و اونقدر بهش خیره شده بودم که در بین مردم گم شد . هوا هوای سردی بود دیشب . پافرم رو پوشیدم و موبایلم رو دادم به شارژ حرم . گفت تبلت قبول نمیکنیم . رفتم دفتر امانتداری و تماس گرفت و موبایلم رو به شارژ زدم . وقتی وارد زیرزمین شدم برای خواب یکی از سرباز ها که شب های قبل منو دیده بود شروع کرد به سوال و جواب کردنم و بعد از 30ثانیه رفتم آخر سالن .امروز شنبه اس . با اینکه کلاس ندارم اما اومدم دانشگاه . ناچارا چون جای دیگه ای ندارم . قرار شده 4 روز رو فعلا بیرون باشم تا ببینم کاروان تمدید میکنن یا اینکه رفتنی هستن .هنوز نتونستم کار پیدا کنم . هرجایی میرم پسر های هولی که دور و بر دختر ها چرخ میخورن و همکارای دیگه رو به خنده میگیرن تا پیش دختره بالا بیان هست و نسل این افراد منقرض نمیشه . و من حرص میخورم از این موضوع . شاید چون جای خواب و غذای گرمی ندارم اینطوری . اون کارگر شب میره خونه ی باباش و سر سفره ی باباش . چه میفهمه اجاره ی خوابگاه و سه وعده غذای معمولی چیه...
