عشق و سرنوشت
وقتی که کسی را دوست داشته باشی همه چیزهایش را دوست می‌داری و غریزتاً به راه و روش او می‌روی و سرنوشت نهائی تو محصول این دوست داشتن است لذا عاقبت زندگی تو منوط به این امر است که محبوب تو عاقل باشد یا احمق، صادق باشد یا کذاب، مؤمن باشد یا کافر و...
پس در اینجا سرنوشت به عنوان غایت محتوم و جبری یک اجر یا عذاب حاصل از ماهیت کسی است که دوستش می‌داری. و این دوست داشتن هم اجر یا عذاب نیت و نگاه باطنی تو به کل عالم و آدم است.
در واقع کسی که نگاهی ظالمانه و بخیلانه و پلیدی به سائرین دارد عاشق یک انسان بسیار بدتر از خودش شده و به عاقبتی می‌رسد که تحقق باطن خودش می‌باشد ولی یک انسان صادق و با حسن نیت به محبت انسانی بهتر از خودش دچار می‌شود و نهایتاً زیبائی باطن خودش محقق می‌گردد.
سرنوشت هر کسی در گرو محبوبهای اوست و محبوب هر کسی اجر یا عذاب نیت او به زندگیست.
🍀 دائرةالمعارف عرفانی جلد ششم ص۱۷۵
استاد علی اکبر خانجانی
