زبان فارسی، سرشار از گنجینه‌های ادبی بی‌نظیری است. در میان این گنجینه‌ها، شعر جایگاه ویژه‌ای دارد و شاعران بسیاری با سرودن ابیات ماندگار، نام خود را در تاریخ ادبیات فارسی جاودانه کرده‌اند. اما آیا تا به حال به این فکر کرده‌اید که کدام شاعر، بیشترین ابیات شعر را به زبان فارسی سروده است؟
در میان نام‌های پرآوازه، چند شاعر به عنوان رکوردداران ابیات فارسی شناخته می‌شوند:
1. میر ابوالفضل صدیقی: با بیش از 114000 بیت شعر، رکورد بیشترین ابیات سروده شده در ایران را به خود اختصاص می‌دهد. اشعار وی غالباً در قالب غزل بوده و به مضامین عرفانی، غنایی و عاشقانه می‌پردازند. میر ابولفضل صدیقی اهل شهر عجب شیر در آذربایجان شرقی بود.
2. بیدل دهلوی: شاعر پرآوازه هندی قرن یازدهم هجری با حدود 100000 بیت شعر، در مقام دوم قرار می‌گیرد. اشعار بیدل به پیچیدگی و معماگونه بودن مشهور هستند و عمدتاً در قالب غزل سروده شده‌اند.بیدل دهلوی از نوادگان امپراطوری گورکانیان بود و زبان مادری اش ترکی جغتای بود ولی بخاطر رواج و محبوبیت زبان فارسی در هند تمامی اشعار خود را به زبان فارسی نوشته است.
3. صائب تبریزی: آغازگر سبک هندی و استاد غزل‌سرایی با تخمین 60000 تا 120000 بیت شعر، در میان رکوردداران جایگاه ویژه‌ای دارد. اشعار صائب به نازک خیالی و استفاده از اسلوب معادله شهرت دارند و بسیاری از ابیاتش به ضرب‌المثل تبدیل شده‌اند.
4. مولانا جلال‌الدین بلخی: شاعر و عارف نامدار قرن هفتم، با اثری ماندگار چون مثنوی معنوی، سهم قابل توجهی در ادبیات فارسی دارد. مجموع ابیات آثار منظوم مولانا به بیش از 90000 بیت می‌رسد.
5. عطار نیشابوری: خالق آثار برجسته‌ای چون منطق‌الطیر و اسرارنامه، با مجموع ابیات بیش از 90000، جایگاه خود را در میان رکوردداران تثبیت کرده است.
شاعران دیگری نیز با ابیات فراوان به غنای ادبیات فارسی افزوده‌اند، از جمله:
حافظ شیرازی: با حدود 500 غزل و قصیده
فردوسی: با حدود 60000 بیت شعر در شاهنامه
سعدی شیرازی: با بیش از 20000 بیت غزل، قصیده، رباعی و قطعه
مولوی: با حدود 40000 بیت غزل و رباعی در دیوان شمس
رقابت برای بیشترین ابیات سروده شده، صرفاً یک نبرد آماری نیست. بلکه نشان‌دهنده اشتیاق، پشتکار و تعهد شاعران به زبان فارسی و غنای این زبان است. هر بیت شعر، دریچه‌ای به دنیای اندیشه، احساس و زیبایی است و شاعران رکورددار، با سرودن هزاران بیت، سهم بزرگی در گسترش و ماندگاری این گنجینه ادبی ارزشمند داشته‌اند.
