وقتی که عاشق میشی،
کمکم همرو کنار میزنی،
اونو به جای همه دوست داری،
از اطرافیانت میگذری برای او؛
البته نه برای او...
بلکه چندان میل و کششی به سمتش داری که دیگه نمیتونی کسی رو به فکر و قلبت راهی کنی.
ناخواسته،
ناخودآگاه،
وقتی به خودت می آیی که میبینی جز او کسی رو دوست نداری.
یا کسی رو چون او دوست نداری.
شاید هم قلبت به دو قسمت تقسیم شده و قسمت اعظم اونو منحصرا در اختیار یک نفر قرار داده ای و بقیه را بین بقیه تقسیم کرده ای.
خوب و خوشی،
خوشحال از داشتنش،
حتی از این تک مالکیتی قلبت هم لذت میبری؛
اما امان از روزهایی که احساس میکنی تورو دوست نداره یا کمتر از بقیه دوست داره.
روزی که حسودی تمام وجودت رو در بر میگیره.
تمام قلبت رو برای کسی گذاشته ای و حالا اگه تنها همون یک نفر دوستت نداشته باشه تمام قلبت رو باختی...
اما عشق اینطوره؟!
برای عاشق فرقی هم میکنه که معشوق دوستش داره یا ن؟!
یا برای عاشق فقط عشق ورزیدن و دوست داشتن خودشه که مهمه؟
تمام لذتش در اینه که تو عاشقش باشی و تمام وجودت رو به پاش بریزی...
بدون توقعی..
بدون انتظار برای جوابی..
پس یعنی چیزی که من ازش به عنوان عشق تعبیر میکنم فقط شبیه عشقه؟!
اما پس درد عاشق چی؟
اگه قرار نبود حسادتی باشه عاشق چه دردی رو متحمل میشد؟!!
چند ساعتیه که درگیرم بین افکارم!!
عاشقم یا نه؟!
باید حسادت کنم یا نه؟
باید انتظار دوست داشته شدن داشته باشم یا نه؟
