واسه من 2 سال طول کشید که مطمئن بشم انتخابی که کردم واسم مناسب نیست. آسیب روحی عمیقی دیدم و با وجود اینکه در 3 ماه اول رابطه، پی بردم که اشتباهه اما میدونی چی این رابطه را تا 2 سال ادامه داد؟
خب در پاسخ به این سوال شاید بهتر بگم چی ها باعث ادامه دار شدنش شد. چندین علت داشت اما من میخوام یه موردش رو که عمیقا مربوط به خود من بود بگم.
من نمیخواستم باور کنم که این منم که اشتباه کردم!
فکر میکردم چون آدم باهوشی هستم و جز اون دسته افرادی که براحتی دل نمیبازه و وارد رابطه عاطفی نمیشه، حتما انتخاب بهتری نسبت به بقیه دارم و همین تفکر غلط منو انداخت توو این دام که بیشتر بمونم توو رابطه سمی و بیشتر هم آسیب ببینم.
و البته بعد تصمیمم به جدایی، 2 سال هم طول کشید تا بطور کامل رها بشم از اون رابطه ... یعنی یه جورایی 2 سال تحمل کردم تا طرف مقابلم به این درک برسه که دیگه تموم شد ! و البته تهش هم خیلی مسالمت آمیز به این نتیجه نرسید ... بگذریم راجع به اون آدمی که هیچ جایی توو زندگی کنونی من نداره (منطقاً و اخلاقاً) نباید صحبت کنم :)
شاید این نوشته واسه تویی که میخونیش، یه نشونه باشه. میخوام بهت بگم اگه نشونه های زیادی داری که رابطه ات اشتباست! اگه داری آسیب میبنی! اگه روز به روز غمگین تر و بی انگیزه تری! به خودت سخت نگیر! بدون که ما آدما اشتراکات زیادی داریم و همه مون اشتباهات بزرگی مرتکب میشیم و این ابدا معنی اش این نیست که خنگ و ضعیف و نالایقیم. :)
بعنوان کسی که از مراحل سختی گذشته میخوام بگم روزهای خیلی بهتری در راهه. البته که آسون نیست. درد داره. اما ارزشش رو داره چون تو لایق تر از اینایی. پس سختی اش رو به جون بخر و نذار باقی روزهای عمرت پای یک انتخاب اشتباه بسوزه!
فقط خواستم یادآوری کنم که :
