ما نگران این هستیم که حوصله‌مان سر نرود. خودمان را مشغول نگه می‌داریم. به چیزهای مختلفی چنگ می‌زنیم تا مبادا حوصله‌مان به سر آید.
برنامه‌ای هم برای حوصله‌های‌مان داریم تا چیزی از قلم نیفتد. مدام در فکر کارهایی هستیم که باید پشت سر هم انجام‌شان دهیم. برای‌شان شماره‌گزاری می‌کنیم تا به سرمنزل مقصودشان برسانیم.
کارهای‌مان را پشت سر انجام می‌دهیم و این خرسندمان می‌کند.
ما مدام در طول روز در حال انجام کارهایی هستیم. برای همه‌شان هم برنامه‌ریزی می‌کنیم.
خودم بالشخصه این روند را دنبال می‌کنم.
دیروز در فضای مجازی پستی را دیدم که نظرم را جلب کرد. موضوعی بود که تا به حال آن توجه نکرده بودم.
همیشه فکر می‌کردم نباید حوصله دو پسرم که یکی سیزده ساله و دیگری هشت سالش است سر برود. آنها نیز برای اینکه حوصله‌شان سر نرود.
کارهایی انجام می‌دادند: با یکدیگر بازی می‌کردند، در تلفن همراه‌شان سرک می‌کشیدند، با دوست‌های‌شان وقت می‌گذراندند، با هم‌سن و سال‌های‌شان صحبت می‌کردند، برنامه‌های سرگرم‌کننده را تماشا می‌کردند، تکالیف‌شان را انجام می‌دادند و...
آنها سرشان را گرم می‌کردند تا کلافه نشوند. از اینکه حوصله‌شان سر برود و کلافه شوند، بدشان می‌آمد.
اما در آن پست به این موضوع اشاره کرده بود:« باید نوجوان‌تان حوصله‌اش سر برود و کلافه شود. اجازه ندهید در زمانی که کلافه هستند، همه آن کارهایی که قبلا انجام می‌دادند، انجام دهند. در طول این زمان باید تنها باشند، باید کار خاصی را انجام دهند. حالا شاید در آن زمان یکی خواست نقاشی بکشد، دیگری خواست کاردستی درست کند.»
در آن پست به این اشاره کرده بود که باید تنهایی کاری را انجام دهد و باید عملی باشد که در زمان‌های دیگر انجام نمی‌داده. در زمان بی‌حوصلگی وقتی کاری را انجام می‌دهی باعث خلاقیتت می‌شود. در این تایم باید تمام وسایل ارتباط جمعی هم خاموش باشد.
شاید گاهی اوقات ما این کار را انجام می‌دهیم. اما اگر می‌خواهیم راه خلاقیت‌مان بسته نشود، باید زمانی را مشخص کنیم و متفاوت‌تر عمل کنیم.
در آن تایم کتابی دستت نگیر، تلفن همراه و تلویزیون را خاموش کن. هیچ موزیکی گوش نده. حتی ننویس. به یک اتاق برو.
شاید فکرهایی به ذهنت بیایند، اما سعی نکن روی هیچ کدام‌شان زوم کنی یا واکنشی نشان دهی. مراقب باش که دستت سمت قلم یا صفحه لپ‌تاپت نرود تا چیزی را بنویسی. در این زمان مقاومتت اهمیت بسیاری دارد
به این فکر نکن که آن چیزی که در ذهنت است، فراموش می‌شود. بگذار که فکرهایی در ذهنت هستند بیایند و بروند.
در این زمان هیچ کاری انجام نده. بگذار حوصله‌ات سر برود؛ حتی کلافه شوی.
برای خودت زمانی را مشخص کن مثلا نیم‌ساعت، چهل و پنج دقیقه و یکساعت. بعد شروع کن به نوشتن.
