من مدتی هست که روی مفهوم برخی ضرب المثل های قدیمی ایرانی حساس شدم! چون پیرو مهمترین اصل خودشناسی که میگه "وضعیت زندگی ما، انعکاس دقیق و کامل از کیفیت باورها و اعتقادات درونی ما هست" معتقدم وضعیت امروز مردم ایران خیلی خراب تر از اونه که دشمنان خارجی تونسته باشن به بار بیارن!
وضعیت امروز مردم ایران، مثل شخصی هست که سال ها قبل داشته بی خیال و ناآگاه از نقاط ضعف خودش روی لبه ی یک پرتگاه (خاورمیانه) راه می رفته و فقط کافی بوده تا یک دشمن خارجی اونو هُل بده یا بهش پشت پا بزنه و پرتش کنه روی سراشیبی انواع بحران های داخلیش، و بعد از آشوب های 1357 دیگه خود ملت در گرداب انواع مسائل (فقر، تورم، بی مدیریتی، اختلاس ها و بی مدیریتی ها، قوانین غلط، جنگ، تحریم و ...)، به دلیل وجود ساختارهای غلط فکری و اعتقادی (تعصبات فرهنگی و مذهبی+خرافه ها+کم سوادی و ...) روز به روز دارند بر شدت و سرعت سقوطشون اضافه می کنند!!!
یکی از اون باورهای جمعیِ غلط این باور بوده که "ترک عادت موجب مرضه!!!!!!!"
درحالیکه امروز تقریبا تمام علم بشر داره به لزوم تغییر عادتها و غلبه بر رفتارهای تکراری تاکید می کنه، چرا برای ما سوال نشده که چطور چنین باور غلطی در خِرد جمعی مردم ما حک شده بوده؟ چطور یک طرز فکر سنتی توانسته در فرهنگ مردم ایران اینطور تثبیت بشه که مردم رو از تغییر بترسونه؟ {القاء کنه که اگر عادتهاتون رو تغییر بدید مریض می شید!}
یا مثلا این ضرب المثل "آزموده را دوباره آزمون خطاست" که نشان دهنده یک خِرد جمعیِ غلط در طرز فکر عمومی جامعه هست که بصورت کاملا مخفی و نامحسوس افراد رو از تلاش مجدد برای یافتن راه حل نا امید می کنه و بهشون القاء می کنه که اگر خودت یا دیگران یکبار به درِ بسته خوردی، مطمئن باش دیگه راه حلی وجود نداره و بهتره بی خیالش بشی!
من به این ضرب المثل ها میگم "ضرب المثل های شیطانی" چون القاء کننده نجواهای مخرب در گوش افراد یک جامعه یا قبیله هستند.
و از اونجاییکه مهمترین اقدام برای تغییر و نجات فردی یا جمعیمون، پارادایم شیف یا ارتقائ باورهامون هست، لذا وظیفه ی هرکدوم از ما اینه که با تفکر و تعقل مجدد روی رفتار، گفتار و پندارمون، دوباره بصورت آگاهانه باورهامون رو تنظیم و زندگیشون کنیم. چونکه "ترک عادت موجب شفای جمعی همه مون خواهد بود".
