چند روز پیش تو ویرگول گردی، به نوشته‌ای برخوردم که کمی من رو به فکر فرو برد.
عنوان نوشته این بود: چرا آدم ها ترکمون می کنن.
این باعث شد من از زاویه دیگه‌ای به قضیه نگاه کنم. اینکه : چرا ما آدم‌ها را ترک می‌کنیم؟!
یکی از دلایلی که در برخی روابط(منظور همه نوع روابطی هست) باعث میشه اون‌ها رو ترک کنیم این هست که در ابتدای رابطه ایده آل سازی می‌کنیم.
آدمارو به طور پیش فرض خوب میبینیم و واقعاً فکر می‌کنیم همینطوره!
اگه کسی بهمون گوشزد کنه فلانی اینجوره اونجوره... با خودمون می‌گیم وای اون آدم چقدر بدبینه!
وقتی در شروع یه رابطه ایده آل سازی کنیم، یه تصوری از اون فرد تو ذهن ایجاد میشه که وقتی در واقعیت یه چیزهایی دیگه‌ای ثابت میشه میبینیم چقدر این تصویر با واقعیت فاصله داره و همین منجر به ناکامی و نهایتاً ترک کردن اون فرد میشه...
این ایده آل سازی کردن تو روابط عاطفی خیلی بیشتر پیش میاد.
تو ذهنمون طرف رو یه فرد ایده آل و عالی میبینیم و همین باعث میشه چشممون رو بر خیلی نشونه‌ها ببندیم. خیلی از تردیدهامون رو جدی نگیریم و وقتی اون‌ها تبدیل به یقین شدن احساس شکست کنیم...
ایده آل سازی کردن بلای خانمان سوزه!
علاوه بر روابط عاطفی، در شرایط و روابط کاری نیز این ناکامی بر اثر ایده آل سازی اولیه ممکنه پیش بیاد.
ایده آل سازی باعث میشه همه چیز رو "زوم این" ببینیم. در حالیکه برای دیدن واقعیت‌ها نیاز هست گاهی "زوم اوت" کنیم.
پس ایده آل سازی نکنیم....
همه چیز رو با چشم‌های باز ببینیم، نشونه‌های اطراف رو جدی بگیریم،
همه آدمارو از زاویه دید خودمون نگاه نکنیم...
