فائزه آرام گفت: نمی دانم بگویم مبارک باشد یا نه. هر چه هست خیر باشد. خانمتان باردار است. دکترها می گویند با اینکه معده اش را شستشو داده اند به خاطر دوز بالایی که از قرص های مختلف خورده، امکان دارد مقداری از آنها جذب بدنش شده باشند و روی بچه تأثیر بد بگذارد و خدایی ناکرده بچه نقصی یا عیبی بگیرد.
بهاره چند ماه بعد برای سونوگرافی و غربالگری رفت. همه آزمایش ها خوب بود. حمید، خدا را شکر گفت. ولی مادرش اصرار داشت این بچه ناقص خواهد بود و بهتر است او را سقط کنند. وقتی حمید علت اصرار مادرش را پرسید. مادر با لحنی تند و پر از سرزنش جواب داد:با آن کار خانمت انتظار داری خدا بچه سالم هم به او بدهد؟ چند سال قبل تو روزنامه خواندم زنی در چند ماه اول بارداریش قرص جلوگیری می خورده است و خبر نداشته باردار است، وقتی بچه هایش به دنیا می آیند از قفسه سینه بهم چسبیده بوده اند. این خانم بچه نمی خواسته و خدا دو تا بهش داده ولی به خاطر اشتباهی که کرده بچه هایش ناقص شده اند. هر چند اگر میدانست، قرص نمی خورد. اگر خدایی نکرده بچه بدون دست یا پا به دنیا بیاید، چه خواهید کرد؟
افکار پریشان، حمید را به دنبال خود برد: بچه، بدون دست و پا به دنیا آمده بود. مادرش او را برای حمید آورد. با عصبانیت گفت: بگیر، این هم بچه ای که نخواستی سقطش کنی.
حمید او را روی دست گرفت. به صورت سرخ و سفیدش خیره شد. با دهان صدایی درآورد تا پسرش چشم باز کند. بچه، قصد نداشت چشم به دنیای خاکی بگشاید. حمید دستی روی صورت او کشید. نوازشش کرد. پسرش خندید. آهسته آهسته چشمانش را گشود. چشمانش، همان چشمان بهاره بود. مو نمی زد. به همان رنگ و همان زیبایی و دلفریبی. لبان غنچه ای بچه به خنده باز شد.
حمید خندید. به مادرش گفت: بچه ام هر چه باشد خدا خواسته ، من دستور قتلش را نمی دهم.
مادر با پرخاش گفت: پس هر چه بشود، خودتان خواسته اید.
حمید خندان جواب داد: خدا برای بنده هایش بد نمی خواهد.
لبخند تلخی بر لبان مادر نشست. گفت: بله، خدا بد نمی خواهد، به شرطی که بنده خدا راه بد آمدن را باز نکند.
بچه، سالم بدنیا آمد. هم دست داشت، هم پا. فقط چشمانش را باز نکرد. چند روز اول گفتند: طبیعی است، گاهی پیش می آید بچه ای یکی دو روز اول چشمانش را باز نمی کند. اما بعد از چند روز به دنیا سلام می دهد.
چند روز گذشت و طی آزمایش ها فهمیدند سهیل نابیناست. هر دکتری نظری داشت. یکی می گفت: به مرور زمان خوب می شود.
دیگری می گفت: باید عمل شود تا بینایی اش را به دست آورد.
دکتر یزدی دارو داد و گفت: إن شاءالله با این داروها، بینایی اش برگردد.
دکترشیرازی بعد از دیدن پرونده قطور سهیل گفت: چاره ای جز پیوند قرنیه ندارید. آن هم پنجاه ، پنجاه است.
آخرین دکتری که رفتند، در تهران بود. آب پاکی را روی دستشان ریخت و گفت: برای درمان پسر شما کاری از دست ما دکترها بر نمی آید. بهتر است به امام رضا متوسل شوید.
در این میان بهاره با زخم زبان های مادر شوهر، یک چشمش اشک بود و یکی خون. حمید اشک نشسته روی چشمانش را پاک کرد و گفت: وقتی بهاره حرف دکتری را شنید که راه درمان را فقط از طریق شما می دانست، پایش را در یک کفش کرد که هر چه زودتر باید برای درمان به اینجا بیاییم. آقا جان دستم به دامنت، دل این زن را نشکن. در این مدت سختی زیاد کشیده، از خدا بخواه از سر تقصیرهای ما درگذرد و بینایی طفلکم را به ما بازگرداند.
هشت ضلعی لبان خشک افتاده مرد را دید. آرام بهم می خورد و صدای سوزناکی را در فضای صحن پخش می کرد. دعا و نوایی آشنا در گوش تیز هشت ضلعی طنین انداخت: آمدم ای شاه پناهم بده . . . بنده نوازی کن و راهم بده
هشت ضلعی خانم خادم را دید که به طرف او می آمد. پَرِ سبز رنگش را بالا گرفت. روی صورت زوار تکان داد و گفت: خانمم برف می آید، اینجا مریض می شوید. آقا راضی نیست زائرهایش مریض شوند. اگر می توانید بفرمایید داخل وگرنه . . .
ادامه دارد ...
