وقتی دل‌شکسته میشویم در اصل سدّی که بین خودحقیقی/شفادهندمان و خود فاصله گرفته ایجاد کرده ایم شکسته میشود. اشک جاری میشود چون آن خودِ مهربانِ از جنس معبود و الهی، همان روحی که درون ما دمیده شده بود، همان خودی که از بعد از تولد روزانه از او فاصله گرفته ایم را ملاقات میکنیم. خود شفادهنده، ما را در آغوش می‌گیرد و او زخم‌ها را بهبود می‌دهد. هر چه شکستگی عمیق‌تر و فاصله و سدِّ بینمان بیشتر فروریزد اورا عمیق‌تر درآغوش می‌گیریم.عمیق‌تر شفا می‌یابیم. این همان است که می‌گویند خداوند درون دل‌های شکسته است.أنا عِندَ القُلُوبُ المُنکَسِرَةِ.
در حال تکمیل
