همیشه امیدواری کار سختیه. میتونه عذاب آور باشه و از پا بندازه آدمو ولی خب ناامید باشیم خیلی چیزای دیگه رو از دست میدیم وقتی داریم بهش می رسیم.
برام مسخره ترین فیلم ها، فیلم های عاشقانه بود فکر نمیکردم که یه روز دچار مشکل بشم. به قول بعضیا باگ دنیا این می تونه باشه که آدم از چیزی که خوشش نمیاد سرش بیاد. خیلی بده که آدم فکر کنه بی عرضه ست و مثل بقیه نبوده و نیست. بی عرضه ینی مثل این بازیگران فیلم های عاشقانه نباشی. ینی وقتی عاشق شدی تا نابودی همه چیز پیش بری حتی غرورت و خیلی چیزای دیگه تا بهش برسی. ولی اینا همش حرفایی که توی سینما میزنن. بیرون سینما میگن عقل رو به کار بگیر احساس رو ببند. هیچوقت نخواستم پام رو فراتر از اون چیزی بزارم که نیستم. همیشه خواستم خودم باشم. ابراز عشقم از درونم باشه نه تقلید از هزار نقش دیگه. سخته واقعا که تمام تلاشتو کردی و امیدوار بودی اما با اینکه مثل همیشه در مورد همه مسائل یه بخش احتمال میزاری که اون چیزی که انتظار داری نشه ولی واقعا نشه. شاید به ذهنم برسه که بگم خیلی بدشانسم. خیلی فرصت از دست دادم خیلی بدبختم و فقط منم که اینطور شکست میخورم که واقعا همچین بی راه هم به نظر نمیرسه. فکر میکنم مثل اون بازیگران سینما منم باید به حد اعلی میرسوندم و شورشو در میاوردم اما خب برای من اخلاق و شخصیت خیلی مهمتر از اینه که خودم و شخصیتمو فدای مواردی بکنم که اگر بشه هم به اکراه شده! پس هیچ ارزش نداشت و نداره که من اینقد به خودم فشار بیارم و تحمل کنم. واقعا حرف حقّیه که میگن بعضیا چقدر خودشونو اذیت میکنن و فشار میدن که طبیعی به نظر برسن و افکار درونشون به ظاهر بیرونشون سرایت نکنه و گرنه مستقیم میفرستن به روانشناس و میگن این افسردست. دو جا از سریال کیمیا شبکه دو رو خیلی دوس داشتم. یه جاش این بود که کیمیا با آرش ازدواج کرده بود و به پیمان گفت چرا اینطوری رفتار میکنی بهش گفت ببخشید من لیاقتتو آخه نداشتم چون عاشقی کردن بلد نبودم. یه جا دیگه هم که کیمیا گوش وایساده بود پیمان گفت من دلمو جایی نمیبرم که خریدار نداره. همین جمله آخر رو که یادم باشه برام کافیه! همین.
