اگر توییتر تنها یک چیز به ما آموخته باشد، آن چیز این است که همه دنیا شیفته سوالاتی هستند که به ظاهر احمقانه به نظر میرسند، ولی در واقع پاسخهایی عمیق و شگفتانگیز دارد. به عنوان مثال، چه اتفاقی میافتد اگر جهان ناگهان تبدیل به زغال اخته شود (سوالی که اخیرا توسط فیزیک پاسخ داده شد)، یا آن لباس داخل تصویر چه رنگی چیست (آبی میبینید یا طلایی).
به همین ترتیب، اخیرا دانشمندان علوم ادراک و عصبشناسی در توییتر مباحثهای حول یک سوال به ظاهر کم ارزش داشتهاند: «بهترین حواس از میان حواس پنجگانه کدام است و چرا؟». بحث مذکور و کامنتهای مربوطه سبب شده سوالات شگفت انگیز و عمیقی مطرح شود. مثلا: اصولا چه چیز باعث میشود حسی از ارزش بیشتر یا کمتر برخوردار باشد؟ و آیا ذاتا برخی از حواس نسبت به دیگری در گونه انسان مهمتر هستند؟
این سوال هم به نظرسنجی گذاشته شد. هر چند احتمالا اکثر افراد بر این باورند که بینایی در صدر قرار خواهد داشت، اما حس «سوماتوسنسیشن» (somatosensation) - حسی که تمام حواس جسمی را در خود جای میدهد - در نظرسنجی اول شد. اما آیا زمانی که نگاه دقیقتری به شواهد علمی داشته باشیم، این نظرسنجی میتواند همچنان دارای اعتبار باشد؟
ما برای اینکه حرکت اعضای بدنمان موفقیت آمیز و بدون نقص باشد، به نظر بیش از حس بینایی به حس سوماتوسنسیشن نیاز داریم. هر چند این ادعای بزرگی است، اما این ادعا در یک نوع بیماری نادر که طی آن افراد این حس را از دست دادهاند، تایید میشود. بیماران مبتلا به «آورانبرداری» (Deafferented) افرادی هستند که بیشتر (یا همه) حس لامسه و همچنین توانایی درک کردن موقعیت مکانی (proprioception) و حس جنبش ماهیچهای (kinesthesia) اندام خود را از دست دادهاند. این بیماری ممکن است به این دلیل به وجود آید که سیستم ایمنی بدن پس از گذار از مرحله عفونت و نقاهت یک بیماری خاص، به عصبهای سوماتوسنسوری خود حمله میکند، اما در اغلب موارد علت این امر مشخص نیست.
هر چند که به ظاهر هیچ معلولیت مستقیمی در عملکرد سیستمهای حرکتی بیمار وجود ندارد، اما اکثر بیماران مبتلا، حتی قادر به انجام ابتداییترین حرکتهای جسمانی نیستند. علت این است که مغز هنگام شروع حرکت، باید موقعیت بدن را برای ایجاد یک برنامه صحیح حرکتی حس کند و برای اینکه بداند برنامه مورد نظر با موفقیت اجرا شده، نیاز به ...
ادامه مقاله را در سایت مایندوی مطالعه کنید.
منبع: سایکلالیجی تودی