دارم سعی می کنم منطقی فکر کنم ، جای دو طرف بحث ، گاهی وقت ها ، یک طرف از حرفی ناراحت می شود ، در اصطلاح بهش بر می خورد ، شاید هم کمی غرور و من منم اش بخراشد ، در هر صورت ، در این شرایط یک حرفی می زند ، حرف اش نوک دارد ، تیز است و در نهایت یک دلی را می سوزاند ...
تیری است که از ترکش رها شده ، اینجا است که دیگر درست کردن ها سخت می شود ، گاهی حرف ها از تیر دردناک تر و سوزاننده تر اند ، گاهی وقت ها سوختن دل ، ویران گر تر از مجروح شدن بدن است .
مقدمه ها رو گفتم تا این بار بر خلاف همه نوشته ها ، در طرف دوم قرار بگیرم طرف کسی که تیر را از ترکش رها کرده ، لحظه ای بعد از رها شدن ، دهانش باز مانده ، مغز اش قفل کرده ، و فقط با عجله ، مثل ادم هایی که بعد از شوک یک اتفاق ، سرگردان دنبال میزان خسارت می گردند ، سرگردان دنبال این می گردد که ببیند تیر اش به کجا خورده است و چقدر خرابی به بار آورده .
فرض کنید ، یک روز عصر ، نه یک عصر معمولی ، یک عصر رمانتیک ، به کسی که خیلی دوست اش دارید و خیلی دوست تان دارد ، نه از این عشق های الکی ، از عشق واقعی سخن می گویم ، در منزل نشسته اید و دارید سعی می کنید دلخوری های بحث روز گذشته را ترمیم کنید ، همان طور که اول بحث گفتم ، گوشه غرور تان خط بر می دارد و تیری از ترکش رها می کنید ، متاسفانه حرف بدی زده اید ، خیلی بد ، انقدر که همان لحظه بعدش هم نمی توانید جمع اش کنید، بقیه ماجرا هم که مشخص است ، به قول معروف اره می دهد و تیشه می گیرد ، همراه تان که دلش زخمی شده به جای این که خون بریزد ، جواب حرف را با حرف هایی می دهد که اگر عصبانی نبود نمی زد ، و شما هم دلخور می شود ، کمی جواب می دهید و کمی ناز کشی و انقدر ادامه پیدا می کند که ...
الان 5 صبح شده ، نزدیک است افتاب ، شهر را روشن کند و مردم اماده شوند برای کار و بارشان و شما شب را به بی خوابی گذارنده اید ، و نمی دانید چه کنید ، پشیمان اید ، در شوک هستید ولی اما تیر را از ترکش رها کرده اید و سوزانده اید ، واقعا روی این حرف های های عصبانیت چقدر باید حساب کرد ؟ در مورد این که باید قبل اش فکر کنی و ارام باشی و سخنی نگویی که خلاف باشد صحبت نمی کنم ، در مورد وقتی صحبت می کنم که گفتی و الان در جمع کردن اش درمانده شده ای ؟ واقعا آیا راه حلی هست ؟ ...
