تنهایی بد است!
اما
باید تنها ماند،
حصاری برای سکوت خود!
زمانی که جایزه ی تکالیفمان
داشتن توپی بود،
صبح به صبح
زمان طعم عادت می گرفت،
دور می شوم از وحشت پنهان بزرگ شدن
تا انتهای نزدیک ثانیه ها،
فاصله های انتظار ذهن را
با یک موسیقی
به موازات واژه ها خواهم کشاند،
تنهایی خوب شد!
و می ماند.
مسعود آزادبخت ،،،کتاب سلام صبح ،،،،صفحه ی ۵۹
