یکی از پراضطراب سازترین وجه های شخصیتی ایده آل گراییه. میخوایم توی هرچیزی بهترین باشیم.. بهترین آشپز.. بهترین فرزند.. بهترین والد.. بهترین شاغل.. بهترین سخنور.. بهترین نویسنده.. بهترین عاشق..بهترین معشوق.. و...
و خُب نیستیم..
و این اضطراب سایه می اندازه روی زندگیمون و حتی باعث میشه از ترسِ بهترین نبودن هیچ کاری نکنیم. و بعد غصه بخوریم که چرا کاری از پیش نبردیم؟ چرا هیچی نیستیم؟! ما که می خواستیم بهترین باشیم!!
بیاین از ایده آل گرایی یه سوال ویژه کنیم: چرا ما می خوایم موفق ترین و بهترین باشیم؟؟
چون ما اینقدر از مرگ می ترسیم که می خوایم زندگیمون رو به بهترین شکل ممکن بسازیم و صدالبته نمیتونیم . چون زندگی به شکل بی رحمانه ای سخته و این نتوانستن باعثِ ایجاد اضطراب میشه.
ترس های اگزیستانسیال و اضطراب های وجودی (مرگ، تنهایی، آزادی) در لایه های عمیق روح و روانمون وجود داره. فقط ما اینقدر ازش می ترسیم که از خودمون و زندگیمون قایمش میکنیم. جشن گرفتن روز تولد دلیلی بر همین ترسه. روز تولد یعنی یادآوری اینکه زمان زندگی در حالِ اتمامه و برای پنهان کردن این یادآوریِ وحشتناک، ما جشن میگیریم، کیک می خوریم کادو می گیریم و گاها قِر هم میدیم!
ما از مرگ می ترسیم ازاینکه دیگه وجود نداشته باشیم.. خب این مشخصه و حتی این هم مشخصه که ایده‌آل گرایی نه تنها ما رو از ترسِِ مرگ نجات نمی ده بلکه خودش اضطراب جدیدی رو بهمون تحمیل میکنه.. گویا متاسفانه تنها راه چاره روبرو شدن باهاشه.. با مرگ
