امروز داشتم به این فکر می‌کردم که همه ما ممکنه مشکلاتی رو داشته باشیم، در واقع خیلی کم آدم دیدم که تو زندگی دغدغه و مشکلی نداشته باشن و فکر میکنم این از ذات انسان منشأ میگیره که دوست داره کامل باشه و همیشه بهتر از قبل باشه پس تلاش می کنه که هر روز بهتر از قبل باشه و با مشکلات جدیدتری روبرو شه ...
ولی امروز نمیخوام در مورد این موضوع که ذات انسان چقدر میتونه کمال گرا باشه صحبت کنم؛ امروز میخوام در مورد این صحبت کنم که بهترین شیوه در مقابل رویارویی با مشکلات چیه؟
تقریبا اینطوری هست که ما اگر مشکلی داشته باشیم و تلاش کنیم که رفعش کنیم به احتمال خیلی خیلی زیاد موفق میشیم و میریم سراغ مرحله بعد و مشکلات جدیدتر، نظر من همیشه این بوده که در مورد مشکلاتم صحبت نکنم و صرفا برم و واسش تلاش کنم و رفعش کنم به نظرتون این شیوه درسته؟ یا این که گفتنش به آدما میتونه بهتر باشه؟ در واقع نظر خودم اینه کسی که میاد و مشکلاتش رو برای همه (تاکید میکنم همه) میگه، تسلیم شده و نمیخواد ادامه بده واسه همین داره جار میزنه و از زیر بارش شونه خالی می کنه.
خب میخوام در مورد تجربه خودم بگم، من خودم تقریبا هر مشکلی داشتم رو به کسی نگفتم (حدود 99 درصدشون رو) و همشو اومدم و تک تک حل کردم و واقعا یه سری دیگه هم هستن که حل نشدن واسم و همچنین دارم بهشون فکر میکنم و سعی میکنم حلشون کنم؛ اما جدیدا به این نتیجه رسیدم گفتنش شاید انرژی بیشتری رو به آدم بده (نه این که به همه بگم، به یه عده خاص که درک می کنن و روحیه میدن برای مبارزه با مشکلات)، نظر شما چیه؟
قصد داشتم از اول تو این نوشته بنویسم که کار من درسته و اونایی که میگن کارشون اشتباهه؛ اما فکر کردم دیدم شاید من تو نقطه اشتباهی قرار گرفتم و بهتره نظر بقیه رو بدونم.
اما یه شیوه که واسه من جواب داده رو میخوام اینجا بگم، این که مشکلاتم رو بنویسم، حالا نه این که مستقیم بنویسم الان این مشکل رو دارم، نوشتن احساسات اون لحظه باعث میشه همون مشکلاتی که دارم باهاش دست و پنجه نرم میکنم هم توش نهفته باشه.
خب کاربرد این نوشتن برای من چی می تونه باشه؟
همه ما آدما تو مسیر تلاشی که داریم انجام میدیم واسه زندگیمون و حل مشکلات خسته میشیم، می بریم، نیاز به یه انگیزه واسه ادامه داریم، و چی بهتر از این نوشته ها که تو دوران سختیامون بخونیمش و بدونیم که یه روزی تونستیم بر مشکلات سختمون غلبه کنیم، پس الان هم میتونیم و به شخصه این واسه من یه انگیزه بالایی رو برای ادامه دادن ایجاد می کنه.
این رو نوشتم نه به خاطر این که توصیه ای به بقیه کرده باشم، بیشتر واسه خودم می‌نویسم چون میدونم یه روزی برمی‌گردم و این نوشته رو میخونم و اون مشکلی که الان ذهنم واسش درگیر شده رو حل کردم :)
ولی توصیه من اینه که شما هم همین کار رو انجام بدین، داشتن یه دفترچه خاطرات، حتی یه جایی مثل ویرگول، باعث میشه در آینده که اینا رو میخونین انگیزه ای بیشتر برای ادامه داشته باشین :)
