از قصه ما به سر رسید؛ رسیدهایم به قصه ما از سر گرفت.
این پایان و آغاز، همچون حلقه‌ای است بی‌انتها در دل زمان و هستی، جایی که هیچ چیز تمام نمی‌شود و هیچ‌چیز به انتها نمی‌رسد.
زندگی، داستانی است که هرگز نقطه‌ای در انتهایش نمی‌نشیند؛ بلکه همواره در حال نوشتن خود است، بی‌وقفه و بی‌پایان.
در آینه‌ی این قصه، هر پایان، طلوعی دوباره است و هر غروب، نوید روشنی دوباره.
قصه ما، همچون جویباری زلال و پیوسته، از دل کوه‌های سر به فلک کشیده‌ی گذشته‌ها می‌تراود و به سوی دریای بیکران آینده‌ها روان است.
هر قطره‌ای از این جویبار، خاطره‌ای است از روزهای خوش و ناخوش، از لحظه‌های شیرین و تلخ، که در دل خود معجزه‌ای از تداوم و جاودانگی را نهفته دارد.
قصه ما، با تمام افت و خیزهایش، با تمام خنده‌ها و گریه‌هایش، با تمام بودن‌ها و نبودن‌هایش، ادامه دارد.
این داستان، همچون شبی پرستاره و مهتابی، بر بام زمان نشسته و در نور و سایه‌هایش، هزاران حکایت نهفته است؛ حکایتی از عشق‌های ناب، از دل‌های شکسته، از امیدهای نو و از دست‌های پیوسته.
هر بار که به انتهای قصه می‌رسیم، در واقع به نقطه‌ای می‌رسیم که آغاز نوشتن دوباره است. قصه ما از سر گرفته می‌شود، نه از سر تکرار، بلکه از سر تولدی دوباره، از سر نو شدن و بازگشت به اصل.
هر بار که به سر رسیدیم، با دل‌هایی تازه و نگاهی نو، قصه ما را از سر می‌گیریم و با شوری تازه و امیدی نو، به راه می‌افتیم.
آری، از قصه ما به سر رسید، رسیدهایم به قصه ما از سر گرفت.
این قصه، قصه زندگی است، قصه‌ای که هرگز نمی‌میرد، هرگز نمی‌پوسد، هرگز تمام نمی‌شود.
این قصه‌ای است که در دل هر یک از ما نوشته می‌شود و با هر نفسی که می‌کشیم، فصلی نو به آن افزوده می‌شود.
این قصه، قصه‌ای است بی‌پایان، قصه‌ای که از سرنوشت ما می‌گوید، از عشق ما، از ایمان ما، و از زندگی ما.
نویسنده: مصطفی ارشد
