ادبیات، همچون آینه‌ای است که زندگی را در تمام ابعاد و زوایای آن به تصویر می‌کشد، وقتی در دل یک داستان غوطه‌ور می‌شویم، به سفری معنوی و ذهنی می‌رویم که به ما امکان می‌دهد تا دنیایی ورای واقعیت‌های روزمره خود را تجربه کنیم. اما چرا باید ادبیات بخوانیم؟ این پرسش، با وجود ظاهر ساده‌اش، پاسخی عمیق و چندلایه دارد.
ادبیات به ما کمک می‌کند تا انسانیت خود را بهتر بفهمیم، در قصه‌ها و شعرها، با احساسات، اندیشه‌ها و تجربیات انسان‌های دیگر آشنا می‌شویم. این آشنایی، درکی عمیق‌تر از خود و دیگران به ما می‌بخشد، از طریق شخصیت‌های داستانی، می‌توانیم ترس‌ها، امیدها، شادی‌ها و غم‌های مشترک بشری را درک کنیم و همدلی و فهم متقابلی ایجاد کنیم که در زندگی واقعی به کارمان می‌آید.
ادبیات، پنجره‌ای به تاریخ و فرهنگ‌های مختلف است. با خواندن آثار ادبی از گوشه و کنار جهان، با سنت‌ها، باورها و زندگی مردم دیگر آشنا می‌شویم، این آگاهی، نه تنها دانش ما را افزایش می‌دهد، بلکه به ما کمک می‌کند تا تفاوت‌ها را بپذیریم و به جای قضاوت، به دنبال درک و فهم باشیم.
خواندن ادبیات، قدرت تخیل ما را تقویت می‌کند. تخیل، نیرویی است که به ما امکان می‌دهد تا فراتر از محدودیت‌های موجود، دنیایی بهتر و متفاوت را تصور کنیم. این قدرت، نه تنها در هنر و ادبیات، بلکه در علم و فناوری نیز نقش مهمی دارد. بسیاری از پیشرفت‌های علمی و فنی، ابتدا در ذهن‌های خلاق و تخیل‌پرداز شکل گرفته‌اند.
ادبیات، زبان و بیان ما را غنی‌تر می‌کند، از طریق مطالعه آثار ادبی، با واژگان و ساختارهای زبانی جدید آشنا می‌شویم و توانایی بیان احساسات و اندیشه‌هایمان را بهبود می‌بخشیم. این توانایی، در تمامی جنبه‌های زندگی، از روابط شخصی گرفته تا حرفه‌ای، بسیار ارزشمند است.
در نهایت، ادبیات به ما پناهگاهی می‌دهد که در آن می‌توانیم آرامش بیابیم، در میان صفحات یک کتاب، می‌توانیم لحظاتی از دنیای پرهیاهو و استرس‌زا فاصله بگیریم و به دنیایی دیگر سفر کنیم که در آن، هرچند برای لحظاتی کوتاه، می‌توانیم آرامش و سکون را تجربه کنیم.
بنابراین، ادبیات خواندن نه تنها یک فعالیت لذت‌بخش است، بلکه ضرورتی است برای رشد و تکامل فردی و اجتماعی، از این رو، باید به ادبیات همچون گنجینه‌ای بی‌پایان نگریست که در هر صفحه‌اش، دنیایی از حکمت و زیبایی نهفته است.
نویسنده: مصطفی ارشد
