" کلمات واگیردارند "

در سکوت شبانگاهی که ماه بر فراز آسمان چیره می‌شود، کلمات چون پرندگان خیال به سوی من می‌آیند.
هر واژه همچون قطره‌ای از دریای احساس، آرام و بی‌صدا، مرا به سوی خود می‌کشد؛ این کلمات، این زیبا‌دوستان خاموش، مرا صید می‌کنند.

در دل هر حرف، سرودی نهان است؛ در هر جمله، داستانی نهفته؛ وقتی قلم در دست می‌گیرم و بر کاغذ سفید نقش می‌زنم، این کلمات، جادوی خویش را می‌گسترانند.
آنها مرا در دام شگفتی‌های خود گرفتار می‌کنند، مرا از دنیای ملموس به سرزمین‌های ناپیدا می‌برند.

کلمات، همچون پروانه‌های رنگارنگی که بر گل‌های باغ خیال می‌نشینند، بر ذهنم می‌نشینند و جانم را به رقص در می‌آورند؛ آنها با نواهای ناپیدا، مرا در عمق خویش فرو می‌برند، مرا از تلاطم زمان و مکان جدا می‌کنند و به سوی ابدیت می‌کشانند.

در این سفر بی‌پایان، من اسیری هستم خوشبخت، صیدی در دام عشقی بی‌پایان؛ کلمات، این معشوقان بی‌صدا، مرا در آغوش خود گرفته و رازهای جهان را در گوشم نجوا می‌کنند.
آنها به من می‌آموزند که هر حرف، پلی است به سوی حقیقت؛ هر جمله، سفری است به اعماق روح.

آری، کلمات مرا صید می‌کنند.
مرا از زنجیرهای روزمرگی می‌رهانند و به سرزمین‌های ناشناخته‌ای می‌برند که در آنجا، تنها زبان دل، حاکم است.
این کلمات، این پرندگان خیال، مرا به سوی بی‌کرانه‌های اندیشه می‌برند و در آغوش خویش، جاودانه می‌کنند.

نویسنده: مصطفی ارشد