هوای این وقت سال، اصلا شبیه خودش نیست.
بیش از یک هفته است که ابر و باد و باران، به آفتاب اجازه ظهور نداده اند...
طراوت نسیم، لطافت وخنکای اوایل پاییز را تداعی می کند.
حیاط پر شده از نبودنِ تو...
از یادش بخیرها و جایش خالی هایی که در برابر نام تو؛ گفته می شود...
دلم برایت تنگ شده؛ آنقدر تنگ که حتی ، جاری خون، راه عبور ندارد... آنقدر تنگ، که گاهی فراموش می کنم ، زنده هایی هستند که باید از این تنگنا ، عبورشان دهم...
وسعت غم تا چه اندازه می تواند باشد؟ چه بی مکث در دل تک تک یاخته های روحم گسترده می شود و تمام گستره ی افق دیدم را در بی رحم خاکستریِ سیر، دفن می کند...
در حیاط می مانم تا خرده های آبی آسمان، لابه لای برگهای واژگون بید، ارغوانی شود
در همهمه یِ سکوتِ سرخِ غروب
پر می شوم از صدای روشن ماه
و باز تو
در ابری منتظر چشمانم
باران می شوی
و نمی باری...
عید قربان_ مرداد ۹۸
۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۳
