روح لطیف و حساس انسان هنگام تولد چون آینه ای صاف و صیقلی است که هر واقعیت ریز و درشت در آن منعکس می شود؛ وقتی گناه و غفلت، همانند گرد و غباری بر آینه قلب نشست و آن را تیره و تار ساخت، لطافتی را که خداوند به آن داده بود، از دست می دهد. چنین انسانی از عبادت، لذتی نمی برد. وقتی انسان لذت ارتباط معنوی با محبوب را از دست داد به مرور زمان بین خود و محبوبش احساس دوری و فاصله خواهد کرد. چه بسا آن را برای همیشه ترک نماید.
مهمترین عامل احساس دوری از محبوب، اشتغال به غیر محبوب و گاهی گناه و یا غفلت است. نزدیک شدن به محبوب و باز گشت به آن حال و هوا، نیازمند قلب لطیف و رقیقی است که از گناه دور باشد و خدا را پیوسته و در همه حال حاضر و ناظر بر حال درون و بیرون خویش ببیند. کاستن از بار گناه و سبک شدن از سنگینی آن، انسان را آماده دریافت فیض و رحمت الهی می کند در سایه ارتباط معنوی با حضرت ولی عصر(عج) و در مرتبه بالاتر با ظهور ایشان شرایط جهان عوض شده و زمینه های گناه ـ اگر از بین نرفته باشند ـ به حداقل می رسد و غبارهای نشسته بر دل به دست آن حضرت (عج) پاک میگردد:
دل که آیینه صافی است غباری دارد از خدا می‌طلبم صحبت روشن رایی
حافظ
