يكي از مشكلات امروزي بشر، اضطراب و فشارهای روانی است كه عموم مردم با آن درگیر هستند. علی رغم تلاش انسان برای رسيدن به آرامش، هنوز نتیجه مطلوب عایدش نگردیده است؛ چرا که او آرامش را در رفاه و امکانات مادی جستجو می کند در حالی که خداوند ياد خود را مهمترين عامل آرامش قرار داده است: «الَّذِينَ آمَنُواْ وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِكْرِ اللّهِ أَلاَ بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ؛ كساني كه ايمان آورده اند و دلهايشان به ياد خدا آرام می گيرد، آگاه باش كه تنها با ياد خدا دلها آرامش می يابد.»(رعد، آیه28)
بدیهی است که مقصود از ياد خدا، تنها ذكر زبانی نيست. هر چند ذكر لفظی در انسان تأثير دارد و موجب تلقين مفهوم آن واژه به دل مي شود؛ بی شک علاوه بر ذكر زباني، ذكر قلبي نيز نياز است تا با تمام وجود متوجه عظمت خداوند شده، حضور خدا را در همه جا و تمام حالات درك كند.
نام خدا بر لب، همانند آبياری شاخه درخت است كه تنها گردگيری از آن می كند، ولی ياد خدا در دل مثل آبياری ريشه درخت است كه مايه بالندگی و ثمربخشی آن خواهد بود. ذكر حضرت حق دل را صيقل داده، انسان خاكی و مُلكی را به ملكوت متصل می سازد. او با كمال مطلق ارتباط پيدا می كند و اين ارتباط آرامشی بسيار لذتبخش به او می دهد.
هیچ کنجی بی دد و بی دام نیست جز به خلوتگاه حق آرام نیست
گر گریزی بر امید راحتی زان طرف هم پیشت آید آفتی
مولوی
