برای ۹۹ بیشتر از یک ارزو نیاز دارم

من طبق یک عادت هرساله راجب اتفاقات اون سال مینویسم

سال۹۸ برام سریعتر و ناراحت کننده تر از ۹۷ گذشت با این فرق که در ۹۸ من اکثرا با هموطنام ناراحت بودم و خوشحالی ها و اتفاقات خوب بیشتر جنبه شخصی برام داشت

اگر ۹۸ نگاه به خودم باشه من از خودم راضی هستم و خیلی عادت های جدید و اتفاقات مهمی رو تونستم تو زندگی خودم رقم بزنم

اگر ۹۸ نگاه به رفتارم باشه من بیشتر تو خودم بودم و با کسی ارتباط طولانی نمیگرفتم اینستاگرام و واتساپ نداشتم

و چند نفر ادم شاخص در ذهنم بیشتر از نزدیکام نبودن

اگر ۹۸‌نگاه به کشورم باشه شاید بغض مصیبت بوده باشه و خنده هام رو در رابطه با ایران به یک تلخی در عمق قلبم تبدیل کرده که یک جورایی باعث شده به خودم بیام تا بتونم یک کاری در اندازه سهمم براش انجام بدم ...

امسال هم دوست های جدید داشتم یکسری ها حرف هایی زدند که تاثیر عمیق رو من گذاشت یکسری ها هم حرف هاشون من رو نا امید کرد اما فقط از خودشون که برطبل نا امیدی کوبیدن را بازی کودکانشون کردن و هرجایی که میرسیدند صدای طبل زدنشون سرسام اور میشد

از نظر اعتقاد فکر تحلیل ظاهر ۹۸برای من سال مهمی بود و تمام این المان ها در من به شدت تعقیر کرد

و ایمانم رو شکل داد

ایمان به این جمله معروف استاد شکوری که دنیا جایه بدیه ولی ارزش جنگیدن رو داره ...

برای خود من ۹۸ از ۹۷ و ۹۶ بهتر بود حس میکنم حتی از اون سال ها بیشتر یاد گرفتم و بیشتر بفکر بودم

حال که اخر ۹۸ رسیده و چند ساعتی با ۹۹ فاصله ندارم یک موضوع کوتاه ذهنم رو درگیر کرده اینکه ۹۹ قراره چی باشه

باز همین وضع؟ من برای ۹۸ هم ارزو های خوبی داشتم اما بنظرم چیزی بیشتر از ارزو برای ۹۹ لازمه برای ۹۹ لازمه بفهمیم که هممون تو این وضعیت الانمون مسئولیم و باید در اندازه سهممون برای اتفاقا خوب تو ۹۹ برای شرایط بهتر قدم برداریم حتی یه قدم شاید حتی اگه جلو قدم های بقیه رو نگیریم هم کمک کنه

کاش ۹۹ صدای اه سر دادن مردمم از درد در ۹۸ رو قطع کنه