خدا را صد هزار مرتبه شکر. هوای اینجا گرچه سرد است اما صاف. نه باران می بارد بر سرمان که ما را محتاج چتر، نه برف می بارد که ما را اسیر راه بندان های طولانی و نه از وزش باد خبری است که چشمان آسمان را آبی کند. فقط گاهی چند تکه ابرِ کوچک با عجله از آسمان عبور می کنند. که مردم این شهر شوخی شان را جدی نمی گیرند. اینجا، روز ها آسمانش خاکستریست. اما شب ها مثل همیشه پر از سایه های سیاه رنگیست که آن بالا می نشینند و ستاره ها را تماشا می کنند. درختان هم که همه در شُرف خالی شدن محتوا و رود ها هم در یک بهت عمیق، یخ زده اند. خدا را صد هزار مرتبه شکر. شهر ما گرچه جای زیادی برای این همه ماشین ندارد اما تصمیم گرفته اند تابلو های پارک ممنوع را جمع کنند. مردم هم همگی با ماشین ها مهربان شده اند و برچسب های پارک برابر است با پنچری را از درب پارکینگ هایشان کنده اند. کمی مهربان تر پارک می کنند تا همه جایشان شود. خدا را صد هزار مرتبه شکر. مدارس هم که پشت سر هم تعطیل می شود تا مبادا ذهن دانش آموزان، مورد هجوم مجلس و شورای شهر در تعلیمات اجتماعی و تالس و نیوتون در هندسه و فیزیک قرار گیرد. در جای گرم و نرمشان می نشینند و خود را سرگرم تبلت و بازی و شبکه های جتماعی می کنند. حال همه ی ما خوب است فقط این ته مانده ی اکسیژنِ هوا کمی اذیتمان می کند که به همت مسئولین این مشکل هم رفع خواهد شد.
