این متن رو یجایی خوندم و واسم جالب بود،دوست داشتم اینجا بنویسمش :)
"وقتی دو انسان پخته و معنوی به هم دل می بازند،یکی از بزرگترین پارادوکس های زندگی اتفاق می افتد،یکی از زیباترین پدیده های جهان هستی رخ می دهد:
آنها با هم هستند و در عین حال به شدت مستقل و تنها هستند!
آنقدر به هم نزدیکند که انگار هر دو در یک نفرند،اما در عین حال،به هم بودنشان ،فردیتشان را نابود نمی کند با هم هستند و تنها هستند،با هم بودنشان کمک می کند که تنها باشند.
دو انسان پخته و معنوی اگر عاشق هم شوند،بدون حس مالکیت،بدون ریاکاری،به هم کمک می کنند که آزاد باشند."
""فرانک پورسل""
چه دلباختگی قشنگی :)
