«به نام خدا»
در سومین ماه سال از چالش کتابخوانی طاقچه موضوع کتابی که باید می خواندیم هیجان و وحشت بود. در واقع طاقچه موضوع کلی کتاب های فصل بهار شناخت و تجربه کردن حس ها تعیین کرده است.
به طور کلی خواندن کتاب های این موضوع مورد پسندم نیست و علاقه چندانی ندارم و موضوع جنایی و واقعیتی از رخداد هیجان انگیز را بیشتر ترجیح میدهم. اما خب زیبایی چالش کتابخوانی به این است که به سراغ آنچه که کمتر از بقیه موضوعات میپسندی هم بروی.
کتاب انتخابی من برای خواندن از میان کتاب های پیشنهادی طاقچه، رمان خارجی بچه های خاص خانه خانم پریگرین بود. این کتاب با موضوع داستان خارجی، فانتزی و وحشت است.
این کتاب نوشته رنسام ریگز نویسنده و فیلم ساز آمرسکایی است. که پیمان اسماعیلیان آن را ترجمه کرده و نشر پیدایش منتشر کرده است. از مشهورترین کتاب های با موضوع فانتزی و نیویورک تایمز بوده است و کلی جوایز و افتخارات در کارنامه اش دارد.
از همان ابتدای داستان که شروع به خواندن کنید متوجه میشوید که موضوع داستان و واقعه کمی عجیب و غریب و غیرمعمول هستند؛ شخصیت ها و دیالوگی ها گویای ماجرا هستند. گرچه که روند جذابیت و کشش داستان کم کم پیش می روند و باید کمی صبور باشیم:)
داستان با عکس هایی هم همراه است که کشش آن را دو چندان می کند البته این عکس ها احساس مور مورشدن و ترسی را هم منتقل میکنند که جالب است. گاهی تخیل عجیب داستان با عکس هایی که لابه لای آن برای مخاطب آورده شده این حس را برایم ایجاد میکرد که داستان واقعی است! اما خب بعد متوجه شدم نویسنده این داستان را از عکس های واقعی الهام گرفته است و این هم به نوعی باعث این احساس بوده است.
داستانی که از زبان یه نوجوان با همراهی پدربزرگش شروع می شود و ادامه ماجرا...
از خواندنش بسیار لذت بردم و خیلی سرگرم کننده و جالب بود. سریال هایی با این موضوع مخصوصا موضوع فانتزی دیده بودم و این کتاب کمی مرا یاد آن ها انداخت و جالب اینکه گویا فیلمی با این داستان هم ساخته اند با کارگردانی جناب تیم برتون!
در آخرین بخش کتاب نویسنده گزارشی درباره عکس های کتاب آورده که جالب است:
دو سال پیش شروع کردم به گرد آوری چندین عکس درجه یک. از همان عکس هایی که در خنزر پنزر فروشی ها یا سمساری ها یکی پنجاه سنت یا حداکثر یک دلار می فروشند. برایم فقط یک سرگزمی نه چندان جدی محسوبی می شد، ولی متوجه شدم بین عکس هایی که پیدا کرده بودم عجیب ترین و فریبنده ترین ها مربوط به بچه ها بود. کم کم به این فکر افتادم که این بچه های عجیب و غریب که بودند - قصه شان چه بود - ولی عکس ها همگی قدیمی و ناشناس بودند و راهی برای فهمیدنش نداشتم. پس با خودم فکر کردم: اگر نمی توانم قصهی واقعی شان را بفهمم؛ از خودم یکی برایشان میسازم.
در جایی دیگر از توضیحات نویسنده:
یکی از بن مایه های خانم پریگرین که به گمانم در هر داستان بلند دیگری هم متضمن کشف دنیای جدیدی باشد پیدا خواهید کرد، بیداری است - بیداری قهرمان داستان و پیدا کردن واقعیتی سترگ و شگفت آور و تا حدی ترسناک که تا پیش از آن خوابش را هم ندیده بودم؛ با وجودی که تمام مدت درست پیش چشمانش قرار داشت.
چیزی را درباره دروغ گفتن کشف کرده بودم: هرچه بیشتر دروغ میگفتی، گفتنش آسانتر میشد و بیشتر به دامش می افتادی.
این جمله را هم بسیار دوست داشتم:
همیشه می دانستم که آسمان سرشار ار اسرار است - ولی تا همین لحظه نمی دانستم که زمین هم اینگونه است.
نظرم این است که ترجمه می توانست بهتر از این باشد برای اثر فانتزی روان بودن و انتقال احساس اتفاقات بسیار مهم است. در کل اما راضی کننده بود و اینطور نبود که متوجه جریانات نشویم.
