١٨ سالم بود كه قصد رفتن از ايران رو كردم. اون موقع اوايل انقلاب بود و برای تحصیل در خارج از کشور باید همینجا یه امتحان می دادیم. تو امتحان قبول شدم و با ذوق و شوق برای دانشگاههای خوب امریکا مثل استنفورد و هاروارد اپلای کردم. اونها هم اطلاعاتی رو که خواسته بودم برام فرستادند. اون زمان همه ی این کارها با پست انجام می شد و هنوز اینترنت وجود نداشت.
مادرم اولین کسی بود که جلومو گرفت. اولش یه مخالفت معمولی ولی بعد که دید من مصمم هستم گفت:«یا من یا تحصیل خارج از کشور»
با روحیاتش آشنا بودم و طعم مخالفتهاش رو از بچگی چشیده بودم. تنها کسی که میتونست مقابلش از من دفاع کنه پدربزرگم بود، و اونم مرده بود.
نشستم و حسابی گریه کردم، عزاداری برای آرزوی از دست رفته مدتها طول کشید. مجبور شدم ایران بمونم و تو دانشگاه تهران درس پزشکی بخونم. با اینکه در بهترین دانشگاه ایران درس می خوندم ولی دوستش نداشتم.
سالهای تخصص با همسر سابقم آشنا شدم که ۹ سال از دوران جوانی اش رو در اروپا گذرونده بود و من فکر می کردم وقتی ازدواج کنیم با هم از ایران خواهیم رفت.
بعد از ازدواج بهم گفت حاضر نیست دیگه هیچوقت پاشو از ایران بیرون بذاره و در مقابل اصرار من مثل مادرم ایستاد و نشون به اون نشون که در طول ۲۲ سال زندگی مشترک حتی یکبار با من تا ترکیه هم نیومد. یعنی ما اصلا سفر خارجی نرفتیم. فقط در سال آخر زندگی مشترکمون با اصرار و پافشاری من، بهم اجازه داد یکبار با دوستم برم هندوستان و یکبار هم به گرجستان رفتم، ولی خودش نیومد.
چند سال از جدایی مون می گذره و من بعد از سختی های مالی اوایل طلاق بخاطر اینکه ناچار شدم از حق و حقوق خودم و دارایی هام بگذرم، قصد رفتن به آلمان رو کردم. اوایل امسال وقت سفارت گرفتم و حالا باید تا ۲ سال دیگه ام تو نوبت بمونم.
کاش راه ساده تری برای رفتن داشتم، چون من حالا نه سرمایه گذار بزرگی هستم و نه تمکن مالی دارم که بتونم اونجا بدون کار کردن به زندگیم ادامه بدم. هر جا برم باید کار کنم و مدرک پزشکی ایران جزو مدارک پزشکی کشورهای جهان سوم محسوب میشه و اجازه ی کار در اروپا نداره. تازه از وقتی برم اونجا تا وقتی امتحان بدم خودش یکسالی طول می کشه.
حالا که فکر می کنم می بینم ما واقعا کشور جهان سومی هستیم. جهان سوم جایی است که ما وقتی مخالف چیزی هستیم، وقتی از چیزی می ترسیم، برای دیگری هم تصمیم می گیریم. جهان سوم جایی است که ما فکر می کنیم صلاح دیگری را بهتر از خودش می دانیم.
