چه‌طوری از روزهای سخت و بحران‌ها گذر کنیم؟ ( روز 1)

اگه بهت بگم که احساس ناامیدیت به‌خاطر اتفاقاتی که برات می‌افته نیست، بلکه به‌خاطر فاصله‌ایه که بین «انتظاراتت» و «واقعیت» وجود داره چی میگی؟

و اگه بهت بگم خودت می‌تونی اون فاصله رو کمتر کنی چی؟

تو یک هفته پیش رو میخوام در مورد 7 تکنیک روانشناسی مدرن برای گذر از روزهای سخت و بحران‌ها با هم حرف بزنیم:

روز اول: بازچینی شناختی Cognitive Reframing

«بازچینی شناختی» یک تکنیک روان‌شناختیه که دیدگاه تو رو نسبت به یک موقعیت تغییر می‌ده—بدون اینکه خود موقعیت تغییر کنه.

مغز ما مثل یک ماشین پیش‌بینی دائمیه؛
همیشه داره انتظارات می‌سازه.

وقتی واقعیت زندگی ما با اون انتظارات هم‌خونی نداره، احساس ناامیدی، خشم یا غم رو تجربه می‌کنیم.

منظورمون از بازچینی ذهنی، یعنی تظاهر کنیم همه‌چی خوبه؟
نه اصلا.

یعنی دیدگاه‌ت رو جوری تنظیم کنی که واقعیت رو دقیق‌تر ببینی و همونطوری که هست، نه گوش به حرف فکرهای فاجعه سازت بدی—

یه مثال از فاجعه‌سازی مغز

مثلاً فرض کن ارتقا شغلی‌ای که دلت می‌خواست رو نگرفتی.
ذهن فاجعه‌ساز چی می‌گه؟
«بیا بدبخت دیدی لیاقت نداشتی، دیدی شکست خوردی، تو برای همیشه همین جایی که هستی میمونی...»

اما بازچینی شناختی چی می‌گه؟
«این فقط یه مانع توی مسیر کاری منه. چه طوری میتونم دوباره تلاش کنم و دفعه بعد نتیجه بهتری بگیرم؟
یا
«چه جوری میتونم مسیرم رو تغییر بدم که حال بهتری داشته باشم؟»

--بازچینی ذهنی، ناامیدی فلج‌کننده رو تبدیل می‌کنه به چالش‌های قابل حل.--

این «تفکر مثبت» نیست،
«اتفاقا واقعی دیدن ماجرا و تفکر دقیق»ه—

یعنی می‌پذیریم که تو این قدم شکست خوردیم، ولی باور داریم که همچنان قدم‌های دیگه ای وجود داره که انتخابش دست خودمونه.



همه‌مون تجربه موقعیت‌هایی رو داریم که یه چیزی تو زمان خودش یه فاجعه به تمام معنا بوده، ولی مدت‌ها بعد حتی رسیدیم به اینکه نه تنها فاجعه نبوده، که اتفاقا شاید چیز خوبی بوده.

بلد بودن بازچینی شناختی کمک می‌کنه که این دیدگاه رو دقیقا تو زمان اون اتفاق داشته باشیم نه سالها بعد.

قاب ذهنی‌ای که دور یک مسئله می‌ذاری، تعیین می‌کنه که آیا می‌تونیم حلش کنیم یا نه.

مغز ما مثل کارگردان فیلم‌های درامه!

مغز ما مثل کارگردان فیلم‌های درام تو فاجعه‌سازی استاده و بیش از حد اغراق و  زیاده‌روی میکنه.
مثلا ما تو یه جلسه کاری از طرف رئیس‌مون یه انتقاد کوچیک میشنویم؛
مغزمون دائم داره با بک گراند آهنگ‌های داریوش و سیاوش قمیشی تکرار میکنه : «بدبختِ بی‌عرضه، دیدی آخرش این شغل رو هم از دست دادی. لیاقت تو اینه همه مَچَلِت کنن ...»

در حالی که بقیه آدم‌های اون جلسه دارن فکر میکنن: «حالا ناهارم میدن؟! حالا ناهار بدن چی میدن؟!»

_____________________

ناتاشا؛ محتوانویس ِ متنفر از کار تیمی و کارمندی، مروج راه‌اندازی کسب و کار یک‌نفره

لینک کانال Youtubeام: https://www.youtube.com/@BeingOnebyNatasha