ای کاش می شد وقتی بزرگتر شد و به زندگی نگاه کرد. نگاهی بی دغدغه و آروم بچگی رو داشت. ای کاش با تمام احساس به زندگی نگاه می کردیم.
من یادمه بچه که بودم خیال میکردم تمام ستاره ها ماله منه. کل آدما من رو دوست دارن و تمام محبت های دنیا معطوفه منه.
اما انگار اشتباه میکردم. نه ستاره ها ماله من بود نه کل آدما هم دیگر رو دوست دارن. حتی همه محبت ها هم ماله من نیست.
دنیایی که آدم بزرگا توش هستن و همیشه آرزوی بچگی میکنن (البته در واقع آرزوی رهایی از هر چی بند فکری و مالی و احساسی هست نه بچگی) دنیای خوبیه اگر خودمون و کودک درونمون رو دوست داشته باشیم.
