حتما شما هم تجربه ی کار در شرکت های ایرانی را داشته اید. خیلی کم پیش می آید که یک شرکت ایرانی هر چقدر هم که معتبر باشد، مدیر منابع انسانی داشته باشد. حتی سازمان های بزرگی هم که مشغول به کار هستند، اهمیت چندانی به مدیر منابع انسانی و اساسا منابع انسانی خود نمی دهند.
احتمالا تنها وظیفه ای که یک مدیر منابع انسانی در سازمان ها و شرکت های ایرانی دارد، استخدام و اخراج است. البته اگر یک مدیر منابع انسانی بخواهد خیلی حال بدهد و به قول معروف، ته حرفه ای گری را دربیارود، شاید یک مهمانی تولد برای کارکنان، یک کارت هدیه با ارقام پایین، برنامه های تفریحی برای شادی و نشاط کارکنان( هرچند به صورت احمقانه و صوری) ترتیب بدهد.
اما صرف نظر از تمام این موارد، چرا مدیریت منابع انسانی در شرکت های ایرانی، کاری بیهوده به حساب می آید. در ادامه به چند دلیل اشاره کرده ام.
به عنوان کسی که سال ها در سازمان ها و شرکت های مختلف ایرانی کار کرده ام، هیچ وقت ندیده ام که خود نیروی کار و منابع انسانی اهمیت داشته باشد. چه برسد به مدیر منابع انسانی! در واقع حتی بارها شاهد این بوده ام که ابزار و وسایل در یک سازمان، از اهمیت نیروی انسانی بیشتر بوده است.
شما نمی توانید حتی به کوچک ترین وسیله ی شرکت و مایملک آن آسیبی وارد کنید.اما اگر بدترین بلاها، چه به لحاظ روحی و چه جسمی، بر سر شما آمد، اهمیتی ندارد.
یکی دیگر از دلایل این مشکلات، این است که خود مدیران منابع انسانی نیز تعریفی از کار خود ندارند. در تصورشان این گونه آمده است که باید بر کار کارمندان و نیروهای انسانی نظارت کنند. فکر می کنند که تنها وظیفه شان اخراج و استخدام افراد است. اما واقعیت این جاست که کار کردن در یک سیستم سازمانی، می تواند نیروی انسانی را مستهلک کند. تجربه ی کار کردن در سازمان، حتما برای شما هم تجربه ای آزار دهنده بوده است. تقریبا در طول این همه سال، هرگز کسی را ندیده ام که از کار کردن در یک سازمان راضی بوده باشد. اصطلاحی میان کارمندان وجود دارد که می گویند ما در ازای مبلغ اندکی، روح خود را به سیستم فروخته ایم. بیراه هم نمی گویند. اگر یک مدیر منابع انسانی درست و حسابی وجود نداشته باشد، این استهلاک روز به روز بیشتر خواهد شد.
اصلی ترین وظیفه ی یک مدیر منابع انسانی این است که هوای نیروی انسانی سازمان را داشته باشد. به مشکلات و وضعیت آن ها رسیدگی کند و به قولی، زبان نیروهای انسانی در برابر مدیران بالادست باشد. اما آیا شما تا به حال چنین مدیر منابع انسانی ای دیده اید؟ بیشتر مدیران منابع انسانی طرف مدیران بالا دستی هستند تا کارمندان!
در واقع این مدیران به شدت مرا یاد معلم های پرورشی دوره مدرسه می اندازند که با هدف دانستن رازهای ما، به ما نزدیک می شدند.
زمانی که آموزش مدیریت منابع انسانی وجود نداشته باشد، بروز چنین وضعیت آشفته ای کاملا طبیعی است. مدیران ما تنها با چند واژه آکادمی مربوط به منابع انسانی آشنا هستند و فکر می کنند قوانین و دانسته های دانشگاهی می توانند راه گشا باشند. اما این جا با انسان ها طرف هستیم! انسان هایی که هر کدام به نوبه ی خود متفاوت فکر و عمل می کنند.
ادامه دارد...
