حوالی همین سن توی این عکس بودم که با برادرم فرشید، لوستر وسط پذیرایی رو آوردیم پایین! در میانه ی یکی از بازی های فوتبال دوستانه درست قبل از جام جهانی ۹۴ بین من و فرشید، یادمه من توی سرم روبرتو باجو بودم و فرشید یه چیزی بین بروسلی و خدا بیامرز مارادونا! وسط فوتبال اینقدر نامردی منو میزد که من دائما در حال درد کشیدن بودم! داور بازی هم خودش بود. منو میزد، بعد برای خودش ایستگاهی میگرفت !! اگه ایستگاهیش گل نمیشد، شروع میکرد به تمارض !!
تو اوج بازی بودیم. هزار به هیچ از فرشید عقب بودم که با یک ارسال مزخرف به وسط زمین، توپ رو جوری زدم به لوستر که همونجا روی سقف تیکه به تیکه شد. کل فرش توی پذیرایی پر شد از خرده شیشه هاش. بازی حساسی بود. نمیتونستیم بازی رو نیمه کاره ول کنیم. طلب کارانه و غرلند کنان خرده شیشه هارو فرستادیم گوشه ی زمین کنار دیوار، و به بقیه‌ی بازی ادامه دادیم. تا وقتی که مامان اومد خونه !!
وقتی اومد خونه، داشت از نشاط و هیجان پسرای قند عسلش لذت میبرد که چشمش به خرده شیشه های کنار دیوار افتاد! وقتی تونست ارتباط شیشه، من، لوستر نیمه سالم و بازی های جام جهانی ۹۴ رو هضم کنه، دیگه امیدی به نجات من و فرشید نبود. طوری از کوره در رفت که تا اون روز اینطوری خشم مادرم رو ندیده بودم. اما نمیدونم اونروز بهش چی گذشته بود، کدوم فرشته بهش الهام کرده بود که “عشق خشن” جواب نمیده. برای همین، فقط توپمون رو پاره کرد، ما رو انداخت توی حموم و در رو قفل کرد. فک کنم لحظه ی آخر بهمون گفت به کارامون فکر هم بکنیم. نمیدونم شایدم نگفت.
چون، خیلی خوب یادمه، اولین کاری که من و فرشید بعد از بیرون اومدن از حموم کردیم این بود که، خیلی دلقک وار و سیب زمینی مأبانه دو تیکه‌ی توپ جر خورده رو برداشتیم و به عنوان کلاه گذاشتیم روی سرمون، و از قیافه های خنده دارمون ریسه ریسه قهقهه میزدیم ! تصویر زننده ولی الحق مسخره ای بود !
مادر بیچاره ی من وقتی دید یه طرف لوستر شکسته، یه طرف دو تا پسر داغونِ بی فهم و شعور نصیبش شده، غصه همه ی وجودش رو گرفت.
من هنوز در حال خندیدن بودم که با دستور مستقیم فرشید خنده رو قطع کردم! جمله ی فرشید این بود: “فرنود نخند، مامان خیلی ناراحته، ضایعست. تیکه پاره ی توپ رو نگه دار بعدا بازی میکنیم!”
و چقدر من دلم برای اون تیکه توپ جر خورده تنگ شده ! ?
حتی بیشتر از خود فرشید ?
