•
بارت جایی در کتاب "پروست و من " می گوید :
«مگر نه این است که "نیمه ی عمر" درست آن لحظه ای است که آدمی کشف می کند که مرگ واقعیت دارد و دراین حالت دیگر برایش چیزی فقط ترسناک نیست؟»
این تجربه می تواند شبه مردن گونه ی خود فرد باشد یا داغدیدگی عزیزی.. درهرصورت نیمه ی عمر از نظر بارت نه عددی حدودی میانه ی سن تقویمی بلکه جایی ست که فرد با مفهوم وعمق "مرگ" و واقعیت وجودی اش مواجه می شود..آنقدر نزدیک که دیگر بعد از آن تجربه ،نمی تواند مرگ را نادیده بگیرد و زمانی را که تا مردن باقی مانده براحتی از دست بدهد. نگاهش تغییر می کند و واداشته می شود کاری عظیم انجام دهد.
شاید دردناک اما این حالت که شفاپذیر نیست و تا همیشه خاطره ای پررنگ و ماندگارست ،برای آدمی آنقدر لازم ست که می تواند حتی نقطه ی عطفی بشمار بیایید، جایی از عمر که میرایی و زندگی ترکیب قطعی و کارآمدی می سازند که از آن ببعد دیگر هیچ چیز مثل قبل نیست ...ونبایدهم باشد... زخمی که حتی منشاء تحولات عظیم و کارهای خاص می شود..
حالا با تمام این توضیحات ، آياما به نيمه ي عمر خود رسيده ايم؟؟چقدر هرکدام حاضریم درچنین مواجه ایی قرار بگیریم؟مواجه ای نه از روی برخوردهای ناخواسته بلکه برویم در دلش تا لمسش کنیم؟..کار سخت وعجیبی ست شاید باید تنها منتظربمانیم..
نیلوفرثانی
١٦تير٩٧
