نگاهي به كارنامه بازيگري بيژن امكانيان
بيژن امكانيان جوان اول دهه 60 سينماي ايران اگرچه هيچگاه به طور جدي در عرصه بازيگري ديده نشد اما نوعي از اجرا را براي بازي هايش در نظر گرفت كه مي توان آن را در مسيري رفت و برگشتي از احساسات متناقض چون استيصال برآمده از تنش از سويي و آرامش ناشي از نمايان سازي خونسردي در رفتار از سوي ديگر ارزيابي كرد.
به گونه اي كه مي توان دو نمونه از بازي هاي تلويزيوني اخير در سريال پدر و گسل را دو بال مفهومي تحليل پيش گفته دانست. امكانيان در اين دو سريال نمايش دهنده نوعي استيصال و سردرگمي از يكسو و بازتابنده حالت هايي از نفع گرايي فردي خطرناك در رفتارشناسي اين شخصيت هاست.
به واقع اين بازيگر با گذر از نقش جوانان موقر و مظلوم در فيلم هاي دهه شصت و پس از آنكه بازي اش در «تقاطع» پس از مدت ها بي خبري و كناره گيري از صف اول بازيگري سينماي ايران ديده شد به مرور در نوعي از نقش ها كه نيازمند نمايش تشويش و استرس بود به نوعي ايزوله شد و نتوانست از پيله چنين نقش هايي بيرون آيد.
اگرچه در مجموعه گسل تلاش دارد تا با نمايش گنگي و بي دست و پايي نقش جنسي از بازي كمدي را نمايش دهد اما در مجموعه پدر به تمامه بازي رئالي دارد كه جاهايي همراه با مكر و نيرنگ هايي است و امكانيان با خونسردي خود توانست بر پيچيدگي نقشش در اين مجموعه بيافزايد.
به هر روي بازي وي در دو مجموعه گسل و پدر را مي توان به لحاظ حسي نقطه مقابل هم قرار داد اگرچه نوعي نمايش بي دست و پايي در هر دو نقش قابل درك است اما امكانيان را از آن حالت ايزوله بودن در نقش آدم هاي پراسترس و تشويش جدا مي كند.
