بهروه در یادگیری_ درس هایی از مدرسه بوژان

خب به عنوان اولین نوشته بعد مدتها نمیخوام خیلی تکلف به خرج بدم فقط میخوام یکی از تکنیک های بهروری در یادگیری رو اینجا پیاده کنم.

توی چند جلسخ اولی که دیدم نهایت این رو متوجه شدم که ما وروردی های یادگیری زیادی داریم . اگر بخوایم ایده آل گرا باشیم باید همه رو باهم داشته باشیم ولی بهتره بریم سمت واقع گرا بودن.
توی یادگیری تجربه، سرعت و مانیتورینگ میتونه یه فرمول بهینه باشه. از واژه بهترین استفاده نمیکنم.

یادگیری خودش یه موضوع سختیه پس بهتره که برای خودمون لذت بخشش کنیم. وقتی در معرض تعداد زیادی دیتا قرار میگیریم باید سعی کنیم تدریجی ازشون استفاده کنیم. این واقعیت رو بپذیریم که کلی کتاب تو دنیا هست کلی دوره هست ولی ما نمی تونیم از همه شون استفاده کنیم.

3 تا پازل مهم داره بهروی. مدیریت منابع، یادگیری و تکنیک هایش، مانیتورینگ و حفظ انگیزه

دیگه اینکه سعی کنیم تیو زندگی برای یادگیری جایگاه ایجاد کنیم. با نوتیف ها دوست بشیم و خودمون رو در معرض و فضای اون موضوع بذاریم با کارهایی مثل ایونت های حضوری، پادکست، دنبال کردن سوشال های مرتبط و خبرنامه ها. ارتباط گیری با آدم هایی که باهامون هم مسیر هستند.

نگاه به نوشتن به عنوان یه کاتالیزور و یه راه برای نگه داری از دیتا چون مغز مون قرار نیست 24 ای همه پی رو نگه داره.
و به نظرم پاس گل این بخش از دوره این بود که یادگیری سخت هست ولی میشه لذت بخش هم بشه. مثلا هرف بذاری برای خودت. با هر مشغله ای که داری احترام بذاری به خودت و یه تایمی رو خالی کنی برای یادگیری و رشد. قبل یادگیری جدید ذهنت رو آماده کنی و اهسته و پیوسته بری جلو.

اینو داشته باشین تا بعد بریم درباره کشف محصول بگیم البته این وسط یه بحث تفکرنقادانه هم هست که بهش میپردازم.