آمار دستم نیست که چند درصد از مردم، اصلن سراغ کتاب نمیرن در زندگی‌شون. ولی به‌نظر درصد پایینی باید باشه. هر آدمی دست‌کم یک‌بار یه کتابیو ورق زده حتا برای تفریح.
اینکه آدم‌ها کتابخوان بار بیان خیلی مهمه. اینکه ما در ایران با فقر شدید کتابخوانی مواجه‌ایم به‌خاطر اینه که به کتاب اهمیت ندادیم.
مگه کتاب چشه که خیلیامون ازش فرار می‌کنیم یا حس و حالشو نداریم یا در بهترین وضعیت می‌گیم از شنبه شروع می‌کنم به خواندن.
و اون شنبه هیچ‌وقت نمیاد سراغ‌مون.
عوضش در مدرسه هم خیلی کم روی کتاب غیردرسی مانور میدن. بگذریم از اینکه نوشتن درست رو هم یاد نمی‌گیریم یا خوب یادمون نمیدن.
مثلن شما به استوری‌ها و پست‌ها و زیرنویس فیلم‌ها و جاهای دیگه نگاه کن.
اون‌قدر غلط املایی هستش که آدم سرگیجه می‌گیره.
بذاریم که ساده شدۀ بگذاریم هستش رو می‌نویسین بزاریم!
اینا شاید مهم جلوه نکنه، ولی مهمه. خیلی مهمه. همه‌شم به درس و مشق و معلم و کتاب و کتابخوانی ربط داره.
به‌نظرم عادت کردن به خوندن کتاب کاری نداره. چون تا یه کتاب خوب بگیری دستت دیگه عادت می‌کنی به بغل کردن کتاب.
بغل کردن کتاب مثل بغل کردن عشقته.
اون‌قدر حالتو خوب می‌کنه که دیگه نمی‌خوایی از دستش بدی. همدم همه لحظه‌های زندگی‌ت میشه و می‌تونی بهش اعتماد بکنی.
کتابو مثل عشقت در آغوش بگیر. ضرر نمی‌کنی.
تا بعد
