توشه در فرهنگ دهخدا به معنای طعام اندک و قوت لایموتی است که مسافران با خود به همراه دارند، شاید این کوله‌پشتی ۹۹ نیز همانند توشه است و ما نمی‌دانیم!
وقتی‌که خواستم کوله ۹۹ را در قالب این مقاله ببندم، یک ترس قدیمی بارها سراغم آمد و باعث شد بیش از ۵ دفعه این مقاله را شیفت دیلیت کنم! اما خب بالاخره بر ترسم چیره شدم و این مقاله را نوشتم.
می‌خواهم کمی تکراری حرف بزنم!
اگه پست قبلی یا به عبارتی اولین پست من رو در ویرگول خواندید (کمی درگیری ذهنی در این یک سال و اندی دورم کرده از برای خود نوشتن!) بهتر است بدانید اکثر حرف‌هایی که در این نوشتار می‌زنم تکراری است!
سال ۹۸ مثل بیشتر مردم، برای من یکی از سخت‌ترین سال‌های عمرم به شمار می‌آید و متأسفانه یا خوشبختانه تمامی حوادث و اتفاقاتش را با جزئیات به خاطر دارم و به همین دلیل سعی می‌کنم توشه‌ام را با استفاده از تجربیات حاصل از همین اتفاقات ببندم.
در سال ۹۸ سخت‌ترین تصمیم‌های احساسی، کاری و خانوادگی را گرفتم و نمی‌توانم بگویم از همهٔ آن‌ها راضی هستم اما بخشی از تجربه‌هایی که بدست آوردم را با شما به اشتراک می‌گذارم.
جلوی دخالت را بگیرید. بله به هر قیمتی نگذارید شخصی در زندگی احساسی، کاری و ... شما دخالت کند. پایه و اساس یکی از همین تصمیم‌های به‌اصطلاح کوچک، جلوگیری از دخالت‌های بی‌جا بود تا آنجا که مجبور به خداحافظی با دوستانی شدم که به‌شدت به آن‌ها می‌بالم.
نقاط ضعف شما، روزی به نقاط قوت شما تبدیل می‌شوند! اگر و تنها اگر آن‌ها را بشناسید و با آن‌ها دوست شوید.
چرا حالا کارما؟ برای من کارما در قضاوت پدیدار می‌شود. توی این ۲ سال و اندی ماه، به خودم یاد دادم که حتی فکر قضاوت‌کردن را از ذهنم بیرون کنم و هیچ بنی بشری را قضاوت نکنم.
شگرد من برای قضاوت نکردن تنها به کار بردن یک جمله است.
تو به جای آن فرد نیستی پس قضاوت‌کردن جایز نیست!
اگر احساسات از حیات حذف شوند، هیچ چیز و هیچ‌کس نمی‌تواند زندگی کند! اجازه ندهید حس‌هایی که دارید بمیرند و تنها یک خاطره از آن‌ها بماند. علاقه و عشقی را که دارید، نکشید؛ جلوی آن‌ها را نگیرید؛ بگذارید جاری شوند در لحظه‌ها و ... .
در خلاصه‌ترین حالت ممکن لذت ببرید از ثانیه به ثانیه زندگی.
من مانند بسیاری از آدم‌ها، خودم را در کار غرق کرده بودم به حدی که سلامتی و داشتن تناسب اندام در اولویت‌هایی خیلی پایین زندگی‌ام قرار گرفته بود.
تاوان این اشتباه را هنوز که هنوز است دارم پس می‌دهم؛ شاید یکی از سخت‌ترین تجربه‌های زندگی‌ام همین اهمیت ندادن به سلامتی است.
صبر، حوصله، تواضع، امید و پشتکار مهم‌ترین چیز‌هایی است که با خود در توشهٔ سفرم می‌گذارم و به سال ۹۹ می‌برم؛ نمی‌دانم که این شانه‌ها تا چه حد تحمل این اندوخته‌های ارزشمند را دارند، اما این را می‌دانم که آری تا شقایق هست زندگی باید کرد!
