شاید تیکه هایی از دیالوگ های مرگ بار این سریالو توی اینستاگرام دیده باشین - من خودم همینجوری باهاش آشنا شدم. این ازون سریالاس که خیلی میتونه تاثیر بذاره رو طرز فکر وزندگیتون. دلیلش هم واضحه. موضوع اصلی این سریال مفاهیم بنیادی زندگیه. هدف زندگی، اخلاق، شادی، اینکه خدا هست؟ نیست؟ و اینکه چجوری باید زندگی کنیم و بمیریم.
اسم سریال after life هست. سبکش دارک-کمدی و درامه.
موضوع اینه که یه نفر همسرش رو از دست داده و حالا میخواد خودکشی کنه. اما به خاطر سگش (و یا دلیل های دیگه) این کارو نمیکنه. ولی به یه ایده ی باحال میرسه. اینکه از این به بعد، هرکاری دلش می خواد میکنه و هرچی می خواد میگه، تا هر زمانی که بخواد، و وقتی دید کنترل زندگیش از دستش خارج شد و یا خیلی به ف*ک رفت، برگرده و خودکشی کنه. فکر میکنه که این زمان یه زمان اضافه اس که بهش هدیه داده شده و بهش به عنوان یه قدرت ماورایی و ابرقهرمانانه نگاه میکنه. (اینا رو تو همون قسمت اول میگه اسپویل نیس!) و بعد از یه مدت اینجوری زندگی کردن به چیزهای جدیدتری میرسه.
کلا مثل یه کتاب فلسفه اس (نه اونقدر دقیق البته) ولی تو چهارچوب خودش یه طرز فکر فلسفی رو از اول میاد خیلی مستقیم نشون میده. این که آدم جوری زندگی کنه که هرکاری میخواد بکنه و از مردن نترسه که هیچ، استقبالم بکنه. سریال نمونه بارز اینه که فیلم و سریال ها میتونن خیلی بهتر از کتاب ها باشن. مسلما کسی که هزارتا کتاب در سطح حسن کچل بخونه فرهیخته تر از آدمی نیس که حتی، فقط، فیلم و سریال ببینه!
شخصیت اصلی داستان آتئیسته و با اینکه راجع به خدا و مذهب و خرافات حرف میزنه، اما این ها مسائل اصلیش نیستن و توی حاشیه هستن. به خاطر همین سطح سریال پایین نیست و زیاد راجع به چیزهای پیش پا افتاده حرف نمیزنه. واقعا یه طرز فکر جدید و بیشتر مرتبط با آتئیست ها رو نشون میده. به خاطر اینکه شخصیت داستان به هر دلیلی به این موضوع رسیده که زندگی ارزش زندگی کردن نداره و حالا به خاطر دلیل های خودش داره زندگیش رو ادامه میده.
البته اینجوری هم میشه گفت که پبامش اینه که زندگی کردن بدون اینکه آدم خودش باشه، ارزش زندگی کردن نداره.
راجه به جنبه سینماییش هم به عنوان یه بیننده آماتور احساس میکنم که کارگردانیش ضعیفه. فیلم نامه خیلی فکر شده اس و نقطه قوتشه. بازیگر کاراکتر اصلی داستان، نویسنده و کارگردان سریال هم هست (ریکی جرویس) و خودش تو زندگی واقعیش هم شبیه کاراکترش تو این سریاله و میشه گفت طرز فکر خودشو اومده ساخته!
به جز کارکتر اصلی یه سری شخصیت های احمق و لوس داره که قراره با مزه باشن و البته شخصیت های خوب دیگه ای که اونا رو جبران میکنن. به جز این یه سری سکانس هایی راجع به رابطه رمانتیکشون داره که به نظر من خیلی لوسن!
اما کلا سریال خیلی خوبیه. اگه جزء کسانی نیستین که جنبه ی سینمایی سریال و فیلم براتون مهم باشه و یا به فسلفه و روان شناسی و .. علاقه دارین و یا حتی اگه به خودکشی فکر میکنین یا فکر کردین این سریال شدیدا پیشنهاد میشه!
