در اینترنتم ، پس هستم ! قسمت اول: فناوری و نحوه بودن ما در جهان

با برآمدن فیسبوک و توئیتر و اپلیکیشن ها و فناوری های جدید و مهم تر از همه شکل گیری اکوسیستم استارتاپی در کشورمان چه رخ داده است؟ چه بنیادها و ریشه هایی دگرگون شده است ؟

همه می دانیم که مدل کسب و کارهای سنتی دستخوش تغییر و بحران شده اند. برخی از قوانین اقتصاد خرد و کلان بی اعتبار شده اند. نیاز ما به موبایل و اینترنت روز به روز بیشتر می گردد. شبکه های اجتماعی ما را واله و شیدای خود کرده اند. دیجیتالی شدن DIGITIZING فرصت ها و تهدیدات جدیدی را برای محصولات، کانال های توزیع، ترویج محصولات و خدمات و قیمت گذاری پدید آورده اند. در باب این فرصت ها و نقاط قوت و ضعف سخن ها گفته و نکته ها سفته اند و همه کمابیش در این مورد خوانده ایم و شنیده ایم. اما چه بر سر خود ما به عنوان جوان ایرانی در حال زندگی و تجربه اندوزی در دهه آخر قرن 14 شمسی آمده است؟ ما چه چیزی را تجربه می کنیم و چه چیزی در ما در حال دگرگونی اساسی است؟

البته که بسیاری چیزها در حال تحول و تغییر است. از روش های مدیریتی نوین گرفته تا روابط زن – مرد در محیط کار، از تجربه کارهای تیمی گرفته تا انتقال انواع تجربه ها میان نسل جدید نیروی کار در ایران... اما در این نوشته اولم در ویرگول می خواهم ریشه این تحول را دریابم.

تکنولوژی صرفا مجموعه ای از نرم افزارها و سخت افزارها نیست. یک آورده صامت و بی تفاوت نسبت به انسان ها و مناسباتشان نیست. ما تا حدودی می توانیم بر پایه فرهنگ خود آن را بازتعریف نماییم، اما تکنولوژی خود بر ما و مناسبات ما و بیش از همه بر نگرش ما تاثیر می گذارد و تغییر شگرفی بر فهم ما از جهان دارد.

فناوری جدید که در شبکه های اجتماعی و دیجیتالی شدن امور نمود و جلوه بسیار یافته است، محصول فردگرایی individualism غربی است. تصویر زیست - جهان انسان غربی است که مبتنی است بر روابط آزاد و دموکراتیک، کمابیش بی طبقه و بدون ارزش داوری و قضاوت های پیشینی میان انسان ها. در این زیست –جهان مهم نیست که هستی و چه شغل و دانش و تباری داری. یک اکانت به هر کس تعلق دارد و این اکانت برای همه انسان ها از هر طبقه و گرایشی یکسان است. ما با عضویت در این شبکه جدید و با بهره گیری از این فناوری نوین تجربه همسان بودن و فردیت را به نحو عجیبی احساس می کنیم. با پست گذاری در این فرصت –برابر- برای –همه، هم خود را می یابیم و هم حقوق خود را.

ما با تولید محتوا شخصیت خود را بروز و ظهور می دهیم و همهنگام خود را در معرض قضاوت دیگران قرار می دهیم. پس ما در آینه فیسبوک و توئیتر خود را می یابیم و در فهم می اوریم و هم زمان با نگریستن به محتوای دیگران به تفاوت ها و ویژگی های خاص خود پی می بریم. ما در جامعه سنتی خود کم تر چنین ساختارشکنی ها و همسان بودن هایی را تجربه کرده ایم. ما کم تر به این حجم از برابری و یکسانی خود با دیگران پی برده ایم. ما هیچ گاه چنین بی رحمانه و بی محابا در برابر قضاوت دیگران قرار نگرفته ایم. ما هیچ گاه تا این اندازه دیده نشده بودیم. ما نحوه دیگری از بودن را تجربه می کنیم و گویی بیش از همه جا در اینترنت هستیم و هستی خود را درک می کنیم. برخی از ما اساسا در اینترنت هستند که هستند! هستی شان در اینترنت بیش از هستی شان در جهان بیرون است. برای بسیاری از ما بودن و هستن در اینترنت مساله شده است. بودن یا نبودن مساله این است. منظورم نحوه بودن در اینترنت است که برای ما مساله شده است. چون دیگر می دانیم که هر-طور-بودن در اینترنت تبعات خاصی خواهد داشت. در اینترنتیم، پس هستیم!

ادامه دارد....