همه ما می‌تونیم اینشتین بشیم. باور کنین. البته منظورم این نیست که با باور داشتن و اعتقاد به پیشرفت و این صحبت‌های مد روز همه می‌تونن اینشتین بشن؛ نه، منظورم اینه که مغز این قابلیت رو داره. البته، به قول قدیمی ها، به شرطِها و شروطِها. و اما اون شرط و شروط. اگه بخوایم به صورت یک تساوی ساده این مطلب رو بیان کنیم می شه گفت: "حاصلضرب زمان در قابلیت‌های یک فرد برابر است با اینشتین". برای خود اینشتین، با توجه به قابلیت‌هاش، زمان لازم برای برقراری تساوی برابر طول عمر آدمی بود، برای یک نفر دیگه ممکنه این زمان صدوپنجاه سال، برای دیگری ممکنه دویست‌وپنجاه سال و برای بعضی‌ها ممکنه این زمان تا یک‌میلیون سال و شاید هم بیشتر طول بکشه. خوب چه نتیجه‌ای می‌شه گرفت؟ اینشتین یه مثاله برای مقابله این طرز تفکر که همه آدم‌ها رو مثل هم می‌بینه و قراره از همشون دانشمند درست کنه. بر اساس یک قضیه ساده در ریاضی اگه از دو طرف یک تساوی، به مقدار مساوی کم کنیم، تساوی برقراره؛ بنابراین هر کسی باید دنبال تساوی خودش باشه. یه تساوی که با توجه به زمان و قابلیت‌های هر فرد برقرار باشه.
