چند وقت پیش یکی از مادرها که آموزگار هم هست تماس گرفت. نگران دو تا فرزندش بود که چی کار باید براشون انجام بده و چطوری می تونه کمک‌شون کنه که تو رشته‌های خوبی قبول بشن و از این حرف‌ها؛ تقریبن نیم ساعتی حرف زدیم، حاصل این گفتگو رو اینجا به اشتراک می‌ذارم شاید به درد بقیه هم بخوره.
?کتاب‌‌های درسی ما، در همه پایه‌های تحصیلی، برای دانش‌آموزانی با بهره هوشی متوسط نوشته شده. یعنی تقریبن بخش عمده‌ای از دانش‌آموزها بدون هیچ اشکالی می تونن با کمی تلاش از عهده درس‌هاشون بربیان.
?فرستادن بچه‌ها به کلاس‌های مختلف تاثیر چندانی بر پیشرفت شون اونهم در آزمون کنکور نخواهد داشت
?کار موسسات خصوصی ایجاد نگرانی در پدر و مادرهاست. وارد این بازی نشین. یه آموزگار خوب، یه دانش‌آموز علاقمند و والدین هوشیارِ دور از نگرانی، برای موفقیت کافیه.
?یادمون باشه که بچه‌ها قابلیت‌های متفاوتی دارن و همه نمی‌تونن در رشته‌های پزشکی و دندانپزشکی و داروسازی قبول بشن. قبل از هر چیز باید به دور از مسائل عاطفی قابلیت‌های فرزندمون رو بشناسیم و بر اساس همون قابلیت‌ها براش رویاپردازی کنیم. البته همیشه استثنا وجود داره.
?با نگاه کردن به معدل دوره تحصیلی در باره بچه‌هاتون قضاوت نکنین. برای قبولی در کنکور نمی‌تونین فقط به معدل بچه‌هاتون اکتفا کنین. کنکور آداب خودشو داره. مثل تفاوت لیگ با جام حذفی می‌مونه. بچه‌ها باید برای یه مسابقه بزرگ آماده بشن فقط یه مسابقه. بنایر این باید بتونن از همه داشته‌هاشون در یک بازه زمانی کوتاه استفاده کنن. اینه که احتیاج به تمرین داره.
?در طراحی سوآل‌های کنکور تا اونجایی که من می‌دونم تلاش بر اینه که عدالت رعایت بشه. درصدی از سوال‌ها رو تقریبن همه می تونن جواب بدن، بعضی از سوآل ها رو تعداد کم‌تری می تونن جواب بدن و یه تعدادی از سوآل‌ها رو فقط گروه خاصی که خیلی آماده باشن جواب می‌دن.
- شاید باورتون نشه ولی خیلی از سهمیه‌های خاص در کنکور مربوط به فرزندان اعضای هیئت علمی دانشگاه هاست.
-بد نیست که پدر مادرها مطالبی رو هم در باره یادگیری و نحوه کارکردمغز یاد بگیرن، خیلی کمک‌شون می‌کنه.
فعلن همین تا بعد
