تردید داشتم. یعنی می‌ترسیدم برداشتِ بدی بشه ولی بعد از کلی کلنجار رفتن ، بالاخره تصمیم گرفتم بگم. چون ممکنه اثرگذار باشه.و حالا می‌گم.
چرا همه معلم‌های ما، وقتی می‌خوان پیامی بدن، ادای فرشته‌ها رو در میارن؟ چرا کلی ناز و غمزه چاشنی کارشون می کنن؟ می‌خوان خوب باشن؟ می‌خوان به بچه‌ها روحیه بدن؟ یا می‌خوان شیرین و خلاق و جذاب باشن؟ یعنی تا حالا کسی بهشون نگفته این خلاقیت، جذابیت و شیرینی باید عملن وارد کار تون بشه و فقط اکتفا به حرف‌های قشنگ و لحن لطیف تاثیرگذارشون نمی کنه؟ اصلن چه نیازی هست که بهشون بگین بچه‌های گلم،بچه‌های نازنینم، بچه‌های مهربونم؛ سعی کنین کارتون گل و نازنین و مهربون باشه. باور کنین بهتره؛ برای بچه‌ها هم بهتره. اونا بچه‌های شما نیستن و شما هم مادر یا پدرشون نیستین، شما مهم‌ترین؛ شما معلم‌شون هستین و باید آموزش‌شون بدین، و این باارزش‌ترین کار دنیاست. والبته یکی از سخت‌ترین کارهای دنیا هم هست. خیلی سخت.
