طنین زندگی

چرا در ماه مبارک رمضان تلویزیون به هر قیمتی که شده سعی می کنه یک یا چند سریال جدید با موضوع دین و دینداری آماده کنه و به روی آنتن ببره؟ احتمالن به قصد تبلیغ برای دین و جلب توجه مخاطبان به این امر مهم و حیاتی یه. راستش رو بخواین من به این موضوع و تاثیرگذاری این سریال ها چندان خوشبین نیستم. چون فکر می کنم دین به تبلیغ احتیاج نداره؛ دین قبل از هر تبلیغی به آدم های درست کار و متدین احتیاج داره. آدم هایی که سیم شون وصله و کاری به کار کسی ندارن و فقط کار خودشون انجام می دن؛ هر کاری رو که فکر می کنن درسته و فریضه‌ست .
سال‌ها پیش در شهر کوچکی از نواحی شمالی کشور، روحانی محترمی زندگی می‌کرد که رفتار و گفتارش به دل‌ها می نشست؛ اهلی می‌کرد آدم‌ها رو و در دلشون جا داشت. شنیدم که مدت‌ها پس از مرگ این آدم محترم؛ وقتی مطرب‌های دوره‌گرد ،که در محله‌ها می‌گشتن و ساز می‌زدن ،نزدیک منزل این عالم می‌شدن، بدون اینکه ممنوعیتی باشه، دست از ساز زدن می‌کشیدن و تا از حدود خونه این آدم محترم رد نمی‌شدن دست به ساز نمی‌بردن.

همین آدم های محترم هستن که گاهی یک محله، گاهی یک شهر، گاهی یک کشور و گاهی همه دنیا رو شیفته خودشون می کنن. این آدم ها احتیاجی به تبلیغ ندارن چون این کار رو خود زندگی براشون انجام می ده. زندگی، به خوبی ها طنین می ده؛ اونا رو گسترش می ده و به طرز عجیبی به همه دلها می رسونه. بله مهم تر از تبلیغ دین، وجود این آدم هاست؛ آدم های متدین. آدم هایی که زندگی؛ منش و کنش شون رو طنین انداز می کنه؛ و این بهترین تبلیغه برای دین .