موضوع انشا: طاریخ- نویسنده یک دانش آموز

چندین هزار سال پیش، وقتی که هنوز مصری ها اهرام ثلاثه رو نساخته بودند، خبری از یونانی ها ی لخت و پتی و رمی های پر فیس و افاده هم نبود، یک گروه از مردم نجیب و با مرام، که آریایی نامیده می شدند، از سرزمین های سردسیر و بی حاصلی که ساکنش بودند، به امید زندگی بهتر، راه افتادند و به سرزمینی که بعدها به اعتبار نام این مردم ایران، یعنی سرزمین آریایی ها، نامیده شد مهاجرت کردند. این مردم نجیب و با مرام با همت و تلاش زیاد ایران رو تبدیل به یکی از بزرگترین قدرت های زمان خودش کردند و در خیلی از کارها سرآمد وزبانزد تاریخ شدند. از آن زمان تا حالا بیش از چند هزار و چند صد سال گذشته باورتون می شه؟

ما تقریبا چند هزار و چند صد سال پیش بزرگترین قدرت جهان محسوب می شدیم و بروبیایی داشتیم برای خودمون و شاهد این ادعا هم در 1000 کیلومتری تهران حی و حاضره؛ منظورم تخت جمشیده. اگر یه موقعی گذارتون به تخت جمشید افتاد با کمی دقت به بناها و ذره ای توجه به صحبت های راهنما های تورها، خودتون متوجه این مسئله می شین. می دونم به چی فکر می کنین نه منظورم اونی که شما فکر می کنین نیست من یه منظور دیگه ای دارم الکی چشماتونو تنگ و گردنتو کج نکنین.

همیشه، یعنی بیشتر وقتا، اگه قراربشه در باره کشور عزیزمون چیزی نوشته یا گفته بشه به تاریخ پر افتخار کشورمون اشاره می کنن، البته فقط بخشی از تاریخ کشورمون پر افتخاره اینو همه می دونن، از رفتار بی نظیر کوروش بزرگ یاد می کنن، همین طور یادی می کنن از مدیریت و تدبیر داریوش بزرگ که نظم و انسجام بی نظیر به امپراطوری ایران بخشید و همین طور یادی می کنن از چند تا پادشاه دیگه که کارهای مهمی کردن و من فعلا به دلیل سطح اطلاعاتم خیلی از سرگذشتشون خبری ندارم.

البته بعضی ها هم از یه زاویه دیگه به سرزمین مون نگاه می کنن اونا می گن کشور ما شرایط جغرافیایی بی نظیری داره همه جور آب و هوایی توش پیدا می شه کوه داره، دشت داره، جلگه داره، بیابون داره، دریا داره، اقیانوس داره، برف داره، بارون داره خلاصه همه شرایط لازم برای یه زندگی خوب رو داره که همه این حرفا هم درسته و هم من و هم شما قبولش داریم بحثی هم توش نیست. خوب لابد می پرسین بحث تو چیه؟

راستشو بخواین بحثی نیست فقط یه سوال کوچیکی به ذهنم رسیده که اگه یه کم صبر کنین براتون می گم. ما تاریخ پرافتخاری داریم، تقریبا نصف بیشتر دنیا یه موقعی در اختیار ما بود، ما دانشمندان بزرگی داشتیم که نه فقط در زمان خودشون بلکه همین حالا هم اهمیت و اعتبار زیادی دارن. در مورد شعر و ادب هم که خودتون بهتر می دونین و لازم نیست اشاره ای کنم، چون دست کم از هر صد نفر ایرانی یک نفر می تونه شعر بگه، یعنی شعر تو خون ما ایرانی هاست؛ و بزرگترین شاعران دنیا ستایشگر شعر و شاعر ایرانی هستن. در فلسفه و حکمت هم حکیمان و فلاسفه بزرگی به جامعه بشری معرفی کردیم؛ خلاصه در همه زمینه ها ما آدم های مهمی داشتیم. حالا با این تاریخ درخشان و فرهنگ غنی تکلیف ما چیه؟ یعنی ما که به قول بزرگ ترها آینده کشور دستمونه، یعنی دست کم نیمی از آینده کشور به ما مربوط می شه، چه جوری باید از تاریخ و فرهنگ مون درس بگیریم تا در آینده روم به دیوار بچه هامون از آرامش و آسایش بیشتری برخوردار بشن؟ آیا ما ادامه دهندگان خوبی برای گذشتگان مون هستیم؟
همیشه، یعنی خیلی وقتا، این فکر ذهنمو به خودش مشغول می کنه که فایده این تاریخ درخشان چیه؟ یعنی اگر ما این تاریخ درخشان رو نداشتیم چی می شد؟ بود و نبود این تاریخ درخشان چه تاثیری در شرایط زندگی ما داره؟ آیا ما از این تاریخ درخشان درسی گرفتیم که به درد امروزمون بخوره؟

توی اقوام ما یه آدمی هست که امروز حال و روز خوبی نداره ولی در گذشته شرایط خوبی داشته و به خوبی زندگی می کرده. این شخص خاطرات خوشی از گذشته داره که هر جا می شینه این خاطرات رو نقل می کنه و نقل این خاطرات و شیرینی یادآوری شون آرامشی بهش می ده که می تونه سختی روزگار فعلی رو تحمل کنه و به روی خودش نیاره، دست کم توی جمع که اینجوری یه. اگه قراره تاریخ درخشان گذشته ما هم یه همچین نقشی در زندگی ما داشته باشه به نظر شما این تاریخ ،که ما در بوجود آوردنش هیچ نقشی نداشتیم، بهش بی احترامی نمی شه؟

من که فکر می کنم همون طور که ما باید به تاریخ گذشتمون افتخار کنیم، همون طور هم باید سعی کنیم خودمون تاریخ ساز بشیم؛ بله ما می تونیم تاریخ ساز بشیم. باور کنین شوخی نمی کنم برای حرفام دلیل دارم. ببینین، آدمایی که توی همین سرزمین زندگی کردن تونستن این کارو بکنن و از نظر من هیچ دلیلی نداره که ما نتونیم این کارو بکنیم مگه کوروش، داریوش، ابن سینا، ابوریحان، حافظ، سعدی و خیلی های دیگه توی همین سرزمین با همین شرایط آب و هوایی زندگی نکردن؟ مگه توی همین سرزمین مدرسه و دانشگاه نرفتن، خوب ما چی مون از اونا کمتره؟ تازه خیلی چیزامون هم بیشتره. ما مدرسه غیردولتی و دانشگاه آزاد داریم که اونا اون موقع نداشتن. ما موبایل و تلفن و رایانه واینترنت و اسمشو نبر رو داریم که اونا اصلا خوابشم نمی دیدن. خلاصه اینکه از همه نظر شرایط ما بهتر از اوناست از هر نظر که فکرشو بکنین. خوب پس چرا ما نتونیم؟ بیاین از امروز تصمیم بگیریم که تاریخ ساز بشیم. لابد الان همتون می پرسین چه جوری؟ فکر می کنم باید اول بفهمیم که رمز موفقیت اونا چی بوده؛ یعنی باید اول برای این سوال جواب پیدا کنیم. خوب حالا حتما می پرسین جواب این سوآل چیه؟ ببخشید جواب این سوآل رو دیگه خودتون باید پیدا کنین من که علامه دهر نیستم هستم؟ من یه دانش آموزم یادتون نره.