گندمکم!
اینکه آخرش چه میشود را نمی دانم...
اینکه وقتی به دنیا بیایی اصلا من هستم یا نه نمی دانم؟! اما گندمک من، این روزها دارم با یک برهه از زندگی ام دست و پنجه نرم می کنم و قرار نیست کسی این روزها را ببیند.
دقیقا اگر بگویم شاید حالا در برهه یا از زندگی قرار گرفته ام که حد وسط رو به فنا باشد! دلم میخواهد همه کار کنم...
مسافرت کنم... کتاب بخوانم... کتاب نوشته شده ام را چاپ کنم... سازم را بنوازم... و ساز جدید مثلا فلوت یاد بگیرم..... به 10 زبان دنیا مسلط شوم.... نقاشی کنم...کشتی شهربازی سوار شوم و از اعماق وجودم چشم هایم را ببندم و جیغ بزنم...
این بین کسب و کار حودم را هم اداره کنم و پرسنل های زیادی را هندل کنم. و در کنار این هم ngo بین المللی خودم را داشته باشم که هزاران هزار کودک نیازمند را تحت پوشش دارد و کاری می کند که کم کم از جمعیت نیازمندها کم شود....
و در کنار آن هم موسسه موسیقی و بازیگری و شعر خوانی ام را دارم....
چیز زیادی شاید نباشد اما وقتی از دوربین شماره 1 با قاب wide نگاه می کنم می بینم که ذره ای هستم که گم می شوم در بین گرد و غبار های آسمان که حتی به زمین نمی رسد.
اما وقتی قاب را close می کنیم میشود همان سکانسی که از مرکز چشم هایم شروع می شود و تمام هستی را در خودش جا داده...
گندم دخترم!
نه که نتوانم! مادر می تواند اما مادر ترس دارد از اینکه در این بازه ی سنی کم بیاورد و دیگر برای فردایش ادامه ندهد.
نه جان مادر! به بودنت که فکر میکنم دلم قنجمیرود برای لبخندت اما کسی یا چیزی انگار مرا از مادر بودن می ترساند.
گندمک زیبای من!
چشم هایم را که می بندم ، دنیا نقطه ای می شود که می توانم روی یک ناخن ام بگذارم و مانند آن انیمیشن فیل و ذره با خودم هر جا ببرمش. اما به محض اینکه چشم هایم باز می شود در ذره ای روی انگشت کوچک خودم گم می شوم...
حالا تو بگو من ذره ام یا دنیا ذره است؟!
تناقض را می بینی ؟ آنجا که با غرور می گوییم ما همه چیزینم اما در چشم بر هم زدنی ما هیچ چیز نیستیم...
دنیای کوچ اما بزرگ من!
